Ο ναός της Οδηγήτριας κτίστηκε από τον ηγούμενο Παχώμιο στις αρχές του 14ου αιώνα ως καθολικό της Μονής Βροντοχίου, στην οποία ανήκε και ο κοντινός ναός των Αγίων Θεοδώρων. Ανήκει στον ''μικτό τύπο του Μυστρά'', που συνδυάζει τη βασιλική στο ισόγειο και τον τετράστυλο σταυροειδή εγγεγραμμένο με πέντε τρούλους ναό στο υπερώο, με στοές στη δυτική, βόρεια και νότια πλευρά. Δύο διώροφα παρεκκλήσια διαμορφώνονται στα άκρα του νάρθηκα και δύο ισόγεια στη βόρεια στοά, ενώ νότια της δυτικής στοάς υψώνεται τριώροφο κωδωνοστάσιο. Η νότια στοά, μετά από αλλαγές κατά το 14ο αιώνα, πήρε τη μορφή κοιμητηριακού παρεκκλησίου με αρκοσόλια.

Το μνημείο είναι κτισμένο με απλή λιθοδομή, με αραιές στενές οριζόντιες σειρές πλίνθων, ενώ κατά το πλινθοπερίκλειστο σύστημα έχει κτιστεί το κωδωνοστάσιο. Ορθομαρμάρωση και γείσα, με επιπεδόγλυφη ή ζωγραφική διακόσμηση, κοσμούσαν αρχικά το εσωτερικό του, όπως και τοιχογραφίες των αρχών του 14ου αιώνα, άμεσα συνδεδεμένες τεχνοτροπικά με την τέχνη της Κωνσταντινούπολης της ίδιας εποχής, οι οποίες διατηρούνται αποσπασματικά. Καλύτερα διατηρείται ο ζωγραφικός διάκοσμος στα παρεκκλήσια, που χρονολογείται σε διαφορετικές περιόδους: στο βορειοδυτικό παρεκκλήσι οι παραστάσεις είναι σύγχρονες του υπόλοιπου ναού, στο νοτιοδυτικό, στους τοίχους του οποίου ξετυλίγονται τέσσερα αντίγραφα χρυσοβούλλων βυζαντινών αυτοκρατόρων υπέρ της Μονής, τοποθετούνται ανάμεσα στο 1312/3 και στο 1322, στο νοτιοανατολικό στο 1366, ενώ λίγο υστερότερες είναι εκείνες στο νοτιοδυτικό.