Από το σύμπλεγμα των νησιών του Αιγαίου, η Λέσβος αποτελεί μοναδικό δείγμα εντατικής εκβιομηχάνισης, που ξεκινά στα 1880. Στα τέλη της Οθωμανικής περιόδου (1912), το νησί αριθμεί 113 μηχανοκίνητα ελαιουργεία, 6 πυρηνελαιουργεία και 14 σαπωνοποιεία. Η εισαγωγή της μηχανικής κίνησης βρήκε πρόσφορο έδαφος χάρη στις τοπικές συνθήκες ανάπτυξης και στην ευνοϊκή θέση του νησιού. Ευνοϊκή υπήρξε και η πολιτική της Οθωμανικής διοίκησης, που διευκόλυνε την εισαγωγή ευρωπαϊκού μηχανολογικού εξοπλισμού ατελώς και παραχωρούσε φοροαπαλλαγές και δικαίωμα ιδιοκτησίας στους ξένους υπηκόους.

Το Κοινοτικό Ελαιοτριβείο της Αγίας Παρασκευής Λέσβου θεμελιώθηκε το 1910. Ήταν μια πρωτοβουλία των πολιτών της Αγίας Παρασκευής και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε «του Κοινού η Μηχανή». Η δημιουργία του υποδηλώνει μια διπλή πρωτοπορία για τον αγροτικό κόσμο της Αγίας Παρασκευής: τη χρήση των πιο σύγχρονων τεχνολογικών μέσων για τη βελτίωση της παραγωγής ελαιολάδου και την πρόοδο των κοινωνικών ιδεών σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προτείνεται η ίδρυση μιας κοινοτικής επιχείρησης για την προάσπιση των κοινωνικών συμφερόντων της Αγίας Παρασκευής. Η «μηχανή του κοινού» ιδρύθηκε για να αποτελέσει την πηγή εξασφάλισης οικονομικών πόρων για το φιλεκπαιδευτικό και κοινωνικό έργο της κοινότητας. Τέθηκε σε λειτουργία το 1911 και λειτούργησε αδιάλειπτα για περίπου 55 χρόνια. Το 1967, το ελαιοτριβείο έκλεισε οριστικά, καθώς η δικτατορία συνέλαβε τα περισσότερα μέλη του κοινοτικού συμβουλίου.

Το 1985, στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη διάσωση των βιομηχανικών κτηρίων της Λέσβου, ο χώρος μετατράπηκε σε Πολύκεντρο. Το 2004, η χρήση του κτηρίου παραχωρήθηκε από τον Δήμο Αγίας Παρασκευής στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, προκειμένου να δημιουργηθεί το Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου. Το έργο εντάχθηκε στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Βορείου Αιγαίου 2000-2006 και χρηματοδοτήθηκε από το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, με τη φροντίδα του Υπουργείου Αιγαίου.

Το μουσείο άνοιξε τις πύλες του στο κοινό τον Σεπτέμβρη του 2006 και αποτελεί σήμερα επίκεντρο της πολιτιστικής ζωής της Λέσβου και ζωντανό μνημείο της βιομηχανικής κληρονομιάς της.