Πρόκειται για τον καρπό της ζωής και του έργου της Λουκίας Ζυγομαλά. Μετά το θάνατο του γιού της, Ανδρέα, που σκοτώθηκε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στον βορειοηπειρωτικό αγώνα, η Λουκία Ζυγομαλά αφιερώθηκε στην αναγέννηση και διάδοση της κεντητικής τέχνης προσφέροντας έτσι εργασία σε γυναίκες σε σχολές που η ίδια ίδρυσε με δαπάνες της σε διάφορα χωριά της Αττικής.

Μετά το θάνατό της το Μουσείο, περιήλθε, σύμφωνα με τη διαθήκη της, στο Κράτος και έκτοτε παρέμεινε κατά περιόδους ανοικτό για το κοινό.

Σήμερα, η κατοικία και ο εκθεσιακός χώρος συναποτελούν ένα Μουσείο, που φιλοξενεί την οικοσκευή και τη συλλογή κεντημάτων της ιδρύτριας.