Χτίστηκε πιθανότατα την πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας (1458-1687). Ανήκει στον τύπο του εγγεγραμμένου σταυροειδούς ναού με τρούλο που στηριζόταν σε τέσσερις μονολιθικούς κίονες με βάσεις και κιονόκρανα ιωνικού ρυθμού σε β΄ χρήση. Το δάπεδο ήταν στρωμένο με λίθινες πλάκες. Η κεντρική είσοδος του ναού έχει λίθινο περιθύρωμα με ανάγλυφο διάκοσμο, που αναστηλώθηκε πρόσφατα, στη δεξιά θύρα όπως και σε όλα τα ανοίγματα, οξυκόρυφα τόξα. Σώζεται το νότιο παράβημα του ιερού, το διακονικό, στεγασμένο με σταυροθόλια. Στην τυφλή αψίδα του υπήρχε τοιχογραφία με το σύμβολο του σταυρού. Στη ΝΔ γωνία του κυρίως ναού διακρίνεται μία πώρινη γωνιακή κόγχη με διαμόρφωση «σταλακτίτη». Ο ναός παρά τις νεώτερες μετασκευές και προσθήκες, διατηρεί σε ορισμένα σημεία της τοιχοποιίας του, το πλινθοπερίκλειστο σύστημα με λαξευμένους λίθους που περιβάλλονται από λεπτές πλίνθους και παχύ ασβεστοκονίαμα. Ο ναός στην αρχική του φάση αποτελούσε το καθολικό ενός μικρού μοναστηριακού συγκροτήματος, από το οποίο σώζονται αμέσως δυτικά: η κινστέρνα, οι υδατοδεξαμενές, η κρήνη, η αυλή και τα θολοσκεπή διαμερίσματα στη ΝΔ πλευρά του καθολικού που αποτελούσαν τμήμα μιας ισόγειας τοξοστοιχίας και που σήμερα στο μεγαλύτερο μέρος της έχει εξαφανιστεί. Τον 18ο αιώνα ένα τμήμα του τείχους της Υπαπαντής χτίστηκε σε επαφή με την ανατολική πλευρά του ναού, ο οποίος μετατράπηκε σε προμαχώνα με επάλξεις της βόρειας πύλης του τείχους, την γνωστή «Ντάπια του Λιονταριού».