Πρόκειται για σχισμή μήκους 40μ., περίπου, στην βόρεια κλιτύ του λόφου της Ακροπόλεως, η οποία δημιουργήθηκε λόγω αποκόλλησης/κατακρίμνησης τεμαχίου βράχου. Η σχισμή αυτή αποτελεί φυσική δεξαμενή ακόμη και σήμερα, αφού συγκεντρώνει νερό. Το γεγονός αυτό παρεκίνησε τους μυκηναίους χρήστες του λόφου, να σκάψουν και να διαμορφώσουν κατά το β' ήμισυ του 13ου αι. π.Χ., υπόγεια κρήνη που αποτελείτο από κλιμακωτή κάθοδο χωρισμένη σε οκτώ επάλληλα ελισσόμενα τμήματα, προσαρμοσμένα στα τοιχώματα της στενής καθόδου, και αποτελούμενα από ξύλινα ή λίθινα σκαλοπάτια. Το τελευταίο από τα τμήματα καθόδου κατέληγε σε υδρομαστευτική δεξαμενή (πηγάδι βάθους 9μ. και διαμέτρου 2-4μ.) που διέθετε κοιλότητα στον πυθμένα της για να κατασταλάζουν τα χώματα και οι ακαθαρισίες. Η στάθμη του νερού ήταν αρκετά ψηλή ώστε να μπορεί κανείς να αντλήσει νερό από τα τελευταία σκαλοπάτια της καθόδου με δοχεία που τα κατέβαζε με σχοινί. Η κεραμική που βρέθηκε στο βάθος της κρήνης αποδεικνύει ότι η μυκηναϊκή χρήση της διήρκεσε περίπου 30 χρόνια. Η εγκατάλειψή της οφείλεται, ίσως, σε καταστροφή από σεισμό.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι το δεύτερο τμήμα της κλιμακωτής καθόδου κατέληγε σε φυσικό άνοιγμα, στην σημερινή είσοδο του σπηλαίου της κρήνης. Τη μυστική αυτή διαδρομή λέγεται ότι χρησιμοποιούσαν οι νεαρές Αρρηφόροι για να κατεβαίνουν στο υπαίθριο Ιερό της Αφροδίτης και του Έρωτος. Η ίδια διαδρομή χρησίμευε στη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης ως μυστική έξοδος του φρουρίου της Ακρόπολης.

Το σπήλαιο της μυκηναϊκής κρήνης ανέσκαψε το 1937 ο αρχαιολόγος της εν Αθήναις Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών Oscar Broneer.