Πρόκειται για παλιό ισόγειο πέτρινο κτίριο. Τη χρονιά κατασκευής του (1890) το κτίριο ήταν διόροφο με το ελαιοτριβείο στο ισόγειο και δημοτικό κοινοτικό σχολείο στον όροφο, ανήκε δε στην εκκλησιαστική περιουσία. Το 1911 έκλεισε το σχολείο και ο όροφος κατεδαφίστηκε το 1935. Το ελαιοτριβείο συνέχισε τη λειτουργία του μέχρι το 1948. Στη σημερινή του μορφή είναι κτίριο ισόγειο με ξύλινη στέγη που επικαλύπτεται με βυζαντινά κεραμίδια. Η τοιχοποιΐα είναι ανεπίχριστη και γωνιακά υπάρχουν γωνιόλιθοι. Εσωτερικά υπάρχουν σε αχρηστία τα εργαλεία - μηχανήματα που χρησιμοποιούσαν οι εργάτες, όπως η μυλόπετρα κλπ. Το κτίριο είναι συνδεδεμένο με την παραγωγική δραστηριότητα και την οικονομία της μικρής και φτωχής κοινότητας.