Ο ναός βρίσκεται νότια του οικισμού Κανάλια στην ανατολική όχθη της λίμνης Κάρλας ή Βοιβηίδας. Είναι κτισμένος πάνω σε τεχνητό έξαρμα με ίχνη κατοίκησης της νεότερης νεολιθικής, ενώ χαρακτηριστική είναι η χρήση αρχαίων λιθοπλίνθων στους τοίχους του ναού όπως και αρχιτεκτονικών μελών από παλαιοχριστιανική βασιλική. Περιορισμένη έρευνα στα θεμέλια έδειξε την ύπαρξη βυζαντινού νεκροταφείου. Δεν αποκλείεται να αποτελούσε καθολικό μονής, πιθανόν της μονής του Αγίου Γεωργίου, μετοχίου της Νέας Μονής Χίου, που σύμφωνα με γραπτές πηγές υπήρχε στην περιοχή.

Ο ναός είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος με τρίπλευρη αψίδα Ιερού Βήματος, ορθογώνιο καμαροσκεπή νάρθηκα και πολύ μεταγενέστερο εξωνάρθηκα. Οι όψεις παρουσιάζουν τριμερή διάρθρωση με υψηλή κρηπίδα. Η τοιχοποιΐα ακολουθεί το ελεύθερο πλινθοπερίκλειστο σύστημα με πλούσιο κεραμοπλαστικό διάκοσμο. Η ανέγερση του ναού χρονολογείται στα τέλη του 12ου ή στις αρχές του 13ου αιώνα.

Το εσωτερικό του ναού καλύπτεται από τρία επάλληλα ζωγραφικά στρώματα. Το αρχικό στρώμα τοιχογράφησης χρονολογείται στο β΄ μισό του 13ου αιώνα και διατηρείται στο Ιερό Βήμα, όπου οι παραστάσεις της Παναγίας και των ιεραρχών, στην κόγχη της πρόθεσης, όπου ο διάκονος Στέφανος, και στον βόρειο τοίχο, όπου η παράσταση του Μελισμού. Το δεύτερο στρώμα χρονολογείται στις αρχές του 17ου αιώνα και διατηρείται στον νάρθηκα, όπου μορφές αγίων και αποσπασματικά σωζόμενη παράσταση Δευτέρας Παρουσίας. Το τρίτο στρώμα διατηρείται στον κυρίως ναό και χρονολογείται το 1744, σύμφωνα με επιγραφή πάνω από τη νότια είσοδο.

Ο ναός ερειπώθηκε μάλλον κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα εξαιτίας πιθανόν κάποιου σεισμού. Το μνημείο για πολλά χρόνια διατηρούνταν σε κακή κατάσταση, χωρίς στέγη, παρουσιάζοντας πολλά στατικά προβλήματα. Κατά καιρούς υλοποιήθηκαν εργασίες στερέωσης του μνημείου, ενώ η οριστική αποκατάστασή του υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013.