Το κάστρο του Ναβαρίνου ή Αβαρίνου, όπως λεγόταν αρχικά, υψώνεται στην κορυφή του λόφου του Κορυφασίου στη βόρεια είσοδο του κόλπου του Ναβαρίνου. Οι Φράγκοι το ονόμαζαν Port de Junch, δηλαδή λιμάνι των σχοίνων, από τα σχοίνα που φύονται ακόμα στην ακτή. Κτίστηκε το 1278 από τον Φλαμανδό σταυροφόρο Νικολά ΙΙ ντε Σαιντ Ομέρ, Πρίγκιπα της Αχαΐας. Κατά την διάρκεια της ιστορίας του άλλαξε πολλούς ηγεμόνες λόγω της στρατηγικής σημασίας της θέσης του. Μετά την πτώση της Μεθώνης τον Αύγουστο του 1500, ο Ενετός φρούραρχος του Ναβαρίνου, παρέδωσε αμαχητί το κάστρο στον σουλτάνο Βαγιαζήτ. Οι Οθωμανοί-Τούρκοι διαπιστώνοντας ότι το Ναβαρίνο δεν τους εξυπηρετούσε, έκτισαν ένα νέο κάστρο στη νότια είσοδο του κόλπου, εγκαταλείποντάς το. Το 1821 οι Έλληνες το κατέλαβαν, για να το χρησιμοποιήσουν ως ορμητήριό τους και το παρέδωσαν στον Ιμπραήμ το 1825 μετά από πολιορκία. Με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, το κάστρο εγκαταλείφθηκε οριστικά. Σύμφωνα με τους μελετητές το κάστρο που έκτισε ο Σαιντ Ομέρ περιορίζεται στην σημερινή ακρόπολη, στο βόρειο άκρο της κορυφής του λόφου. Ο νότιος περίβολος πιθανόν προστέθηκε από τους Ενετούς και τους Οθωμανούς-Τούρκους. Στα ανατολικά το κάστρο δεν τειχίστηκε λόγω της φυσικής οχύρωσης του λόφου. Τα τείχη είναι λεπτά και ψηλά, με επάλξεις σε χελιδονοειδή απόληξη, όπου είναι ορατές οι διάφορες κατασκευαστικές φάσεις. Η πύλη εισόδου βρίσκεται στη νότια πλευρά, όπου και το μονοπάτι πρόσβασης. Μεγάλο τμήμα της πύλης έχει σήμερα καταρρεύσει. Εντός των τειχών συναντά κανείς ερείπια των δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων, της καθολικής εκκλησίας και υπόγειων δεξαμενών νερού. (ΦΩΤ.: Αρχείο 26ης ΕΒΑ - Β. Γεωργιάδης)