Το σπήλαιο του Δράκου βρίσκεται στο νότιο άκρο της χερσονήσου «Κορίτσα», που εισχωρεί στη λίμνη της Καστοριάς, στο 3ο χιλιόμετρο του παραλίμνιου δρόμου που οδηγεί από την πόλη στην Ιερά Μονή Μαυριώτισσας. Η είσοδός του ανοίγεται δίπλα στη λίμνη, σε υψόμετρο 2,60 μ. πάνω από τη στάθμη της λίμνης.

Ανακαλύφθηκε την περίοδο της κατοχής, ενώ κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000 ολοκληρώθηκε η εξερεύνησή του και δρομολογήθηκε το έργο της ανάδειξής του από το Δήμο Καστοριάς. Το σπήλαιο αποδόθηκε στο κοινό στο τέλος του 2009.

Έχει μέγιστο μήκος από την είσοδο 300μ και περιλαμβάνει 10 αίθουσες διαφορετικών διαστάσεων, 7 υπόγειες λίμνες και 5 διαδρόμους-σήραγγες. Τόσο το χερσαίο, όσο και τα λιμναία τμήματα του σπηλαίου κοσμούνται από εντυπωσιακούς σταλακτίτες (κατακόρυφους, παραπετασματοειδείς-που σχηματίζουν «κουρτίνες», κ.α.) και σταλαγμίτες («δίσκοειδείς», «μαργαριτάρια», κ.λ.π).

Στο εσωτερικό του σπηλαίου έχουν αποκαλυφθεί παλαιοντολογικά κατάλοιπα με σημαντικότερα τα οστά της σπηλαίας άρκτου (Ursus spelaeus), είδους που έζησε στην Ευρώπη κατά το Πλειστόκαινο και εξαφανίστηκε πριν από 10.000 χρόνια περίπου.

Η παράδοση αναφέρει ότι πριν από πολλούς αιώνες το σπήλαιο ήταν ένα μεγάλο χρυσωρυχείο που το φύλαγε άγρυπνα ένας δράκος. Μετά την ίδρυση της Καστοριάς, ο πρώτος μυθικός της βασιλιάς, ο Κάστωρ, θέλησε να επισκεφτεί το σπήλαιο, μαζί με τους φιλοξενούμενους του, τον αδερφό του Πολυδεύκη και τον πεθερό του Κέλι, ιερέα του Πανός. O Κάστωρ υποσχέθηκε μεγάλα δώρα σε αυτόν που θα σκότωνε τον Δράκο και θα καθιστούσε δυνατή την πρόσβαση στο σπήλαιο. Όταν ο δράκος εξοντώθηκε και οι ο βασιλιάς με την ακολουθία του μπήκαν στο σπήλαιο, μία απόκοσμη φωνή είπε: «εκείνος που θα σκύψει να πάρει μία χούφτα λάσπης που πατάει θα μετανιώσει, αλλά εκείνος που δε θα πάρει πάλι θα μετανιώσει». Κάποιοι τόλμησαν να πάρουν λάσπη και κάποιοι όχι. Όταν βγήκαν στο φως του ήλιου εκείνοι που κρατούσαν τη λάσπη είδαν με έκπληξη ότι ήταν χρυσόσκονη.