Το σπήλαιο βρίσκεται περίπου 6χλμ ΝΑ της Άρτας (αρχαία Αμβρακία), στις ανατολικές υπώρειες, στο μέσο του υψώματος της Περάνθης. Έχει ευρεία, ωοειδούς σχήματος είσοδο με άνοιγμα διαστάσεων 7,3μ Χ 4,9μ. και έντονα κατωφερές δάπεδο. Αναπτύσσεται κατά μήκος ενός συστήματος διακλάσεων και σχηματίζει μια σχεδόν ενιαία κατωφερή αίθουσα συνολικού μήκους 163 μ. όπου και καταλήγει σε λίμνη. Ένας μεγάλος κώνος κορρημάτων χαρακτηρίζει το σπήλαιο από την είσοδο μέχρι και τα βαθύτερα σημεία του. Στερείται πλούσιου λιθωματικού διακόσμου με εξαίρεση τα πλαϊνά τοιχώματα.

Το σπήλαιο έγινε γνωστό το 1916 από τον Κ. Ρωμαίο, όταν το εντόπισε και διενήργησε μικρής έκτασης ανασκαφική έρευνα, οπότε και ταυτίστηκε με το ιερό άντρο των Νυμφών και των άλλων συντρόφων θεών, Πάνα και Ερμή. Την ανασκαφική διερεύνηση του συνέχισε το 1952 ο Φ. Πέτσας. Σύντομη ανασκαφική έρευνα το Ιερό Άντρο πραγματοποιήθηκε και από την Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας ? Σπηλαιολογίας Β. Ελλάδος.

Η έως τώρα έρευνα καταδεικνύει πως η λατρεία στο Ιερό Άντρο των Νυμφών της Αμβρακίας ήταν σημαντικότατη και άμεσα σχετιζόμενη με την μητρόπολη της, Κόρινθο, από την οποία προήλθε και η λατρεία. Τα κινητά ευρήματα, κυρίως πήλινα ειδώλια και αγγεία, έχουν αφιερωματικό και τελετουργικό χαρακτήρα. Η χρήση του Άντρου ως ιερού τεκμηριώνεται από την υστεροαρχαϊκή έως και την ελληνιστική περίοδο. Από τα πήλινα ειδώλια αναγνωρίζονται οι εικονογραφικοί τύποι των Νυμφών, Σιληνών, διάφορων νεαρών θεών αλλά και του Ερμή. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα πήλινα πλακίδια που παριστούν κύκλιο χορό γυναικείων μορφών που κρατούν στεφάνια (πιθανότατα Νυμφών), που ελάμβανε χώρα μέσα σε κάποιο ιωνικό κτίσμα. Τα συνηθέστερα αγγεία από το Άντρο είναι κυρίως οι μικκύλες κορινθιακές κοτύλες και λήκυθοι, σκύφοι και κύλικες. Κάποια από τα ευρήματα εκτίθενται σε ιδιαίτερη προθήκη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Άρτας.