Τμήμα μεγάλου οικοδομήματος, το οποίο ήρθε στο φως την δεκαετία του 1980 με αφορμή την ανέγερση ιδιωτικής κατοικίας.

Το κτήριο πρέπει να ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένο στην αρχαιότητα, ωστόσο, η συνολική μορφή του, από την ελληνιστική εποχή (3ος-1ος αι. π.Χ.) έως το τέλος της παλαιοχριστιανικής (6ος αι. μ.Χ.), δεν είναι γνωστή.

Στην ελληνιστική και την ρωμαϊκή εποχή η μεγάλη περίστυλη αυλή με την δωρική κιονοστοιχία και τις ευρείες περιμετρικές στοές (διαδρόμους) αποτέλεσε το κέντρο γύρω από το οποίο οργανώθηκαν οι υπόλοιποι χώροι του οικοδομήματος. Από τις αίθουσες στα νότια, εξέχουσα θέση κατείχε η εξέδρα, με το περίτεχνο ψηφιδωτό δάπεδο. Η πλευρά της προς την κεντρική αυλή δεν ήταν κτισμένη με τοίχο, αλλά διαμορφωνόταν με κίονες, που τα μεταξύ τους διαστήματα έκλεινε ψηλό κιγκλίδωμα, έτσι ώστε να επιτρέπεται η θέαση προς τα έξω. Οι κίονες ήταν μαρμάρινοι, αρράβδωτοι με βάσεις αττικού τύπου και ιωνικά κιονόκρανα.

Την παλαιοχριστιανική εποχή το κτήριο μετασκευάστηκε, διατηρώντας, ωστόσο, τον αρχικό πυρήνα. Μαρμαροθέτημα με ποικίλους γεωμετρικούς συνδυασμούς κάλυψε το παλαιότερο ψηφιδωτό δάπεδο της εξέδρας. Στα δυτικά της κατασκευάστηκαν δύο τετράγωνοι χώροι, που ήταν στεγασμένοι με κυλινδρικούς θόλους, πιθανόν σταυροθόλια, όπως υποδηλώνουν οι ισχυρές γενέτειρες στις γωνίες των δωματίων. Η περίστυλη αυλή κλείστηκε με τοίχο, στον οποίο ενσωματώθηκαν οι κίονες, ενώ οι περιμετρικοί διάδρομοι διαιρέθηκαν σε μικρότερους χώρους.

Η λειτουργία του κτηρίου παραμένει ανεξακρίβωτη σε όλη τη μακρά διαδρομή του, χωρίς να αποκλείεται τόσο η περίπτωση της εξαιρετικά πολυτελούς ιδιωτικής κατοικίας όσο και του δημόσιου οικοδομήματος.

Εργασίες ανάδειξης του μνημείου πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 2010-2015, στο πλαίσιο του έργου "Ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της πόλης της Μυτιλήνης", που χρηματοδοτήθηκε από το ΕΣΠΑ 2007-2013, Επιχειρησιακό Πρόγραμμα "Κρήτη και Νήσοι Αιγαίου".