Επιβλητικό στωικό κτίσμα, εξαιρετικής διατήρησης, τμήματα του οποίου ξεπερνούν σε ύψος τα 3 μ. Διατηρείται σχεδόν ακέραιο, από το υπόγειο ως το επίπεδο της στέγης του ημιορόφου. Αποτελείται από έξι πεταλόσχημους θολωτούς χώρους (δωμάτια) που ανοίγονται εκατέρωθεν κεντρικού επιμήκη θολοσκέπαστου διαδρόμου και πλαισιώνονται κατά μήκος της νότιας και δυτικής πλευράς του κτιρίου από καμαροσκέπαστη στοά σχήματος Γ. Οι τοίχοι του είναι κτισμένοι κατά το «έμπλεκτο» σύστημα δόμησης, με ορθογωνισμένους λίθους στις ορατές όψεις τους και γέμισμα από αργούς λίθους, με σπανιότερη χρήση πλίνθων καθώς και χρήση ισχυρού κονιάματος. Αντίθετα οι θόλοι και τα τόξα είναι κτισμένα από πλίνθους και χυτό υλικό. Οι τοίχοι των δωματίων και του διαδρόμου καλύπτονται από επίχρισμα και φέρουν επένδυση από μαρμάρινες πλάκες φαιού χρώματος στο κατώτερο τμήμα τους. Ο διάδρομος κοσμείται από ψηφιδωτό δάπεδο με παράλληλες σειρές σταυρόσχημων μοτίβων, ενώ ακανόνιστες μαρμάρινες πλάκες κάλυπταν τα δάπεδα των δωματίων. Θυρίδες ανοίγονται στους πλευρικούς τοίχους της στοάς και φεγγίτες στη θολωτή οροφή τόσο της στοάς όσο και των δωματίων. Τα πεταλόσχημα δωμάτια αποτελούσαν τα διάφορα βοηθητικά διαμερίσματα των Θερμών . Με βάση την τοιχοποιία και τον ψηφιδωτό διάκοσμο το κτίριο μπορεί να χρονολογηθεί στον 1ο αι. μ.Χ. Η τελευταία χρήση του χρονολογείται στους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους (4ο αι. μ.Χ.), όταν ο διάδρομος κυρίως λειτούργησε ως χώρος μυστηριακής λατρείας κατά τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους.