Κτιστή ορθογώνια ιχθυοδεξαμενή, ρωμαϊκών χρόνων, εξωτερικών διαστάσεων 6,60 Χ 5,50 μ. και σωζόμενου ύψους 2,18 μ. Οι υδατοστεγείς τοίχοι της, πάχους 0,65 μ., είναι κατασκευασμένοι κατά το ψευδοϊσόδομο σύστημα δόμησης με ορθογώνιους λιθόπλινθους ηφαιστειακού πετρώματος.

Η ερμηνεία της κατασκευής ως ιχθυοδεξαμενής στηρίχθηκε κυρίως στην ύπαρξη του αγωγού και στην εύρεση στις εσωτερικές πλευρές των τοιχωμάτων μερικών ορθογώνιων υποδοχών για κάθετα χάλκινα ή δικτυωτά κιγκλιδώματα, με τα οποία θεωρείται ότι η δεξαμενή χωριζόταν σε μικρότερους χώρους, ανάλογα με το είδος των ψαριών που εκτρέφονταν, για την ευκολότερη αλίευση αυτών που επιλέγονταν για κατανάλωση, αλλά για την εξυπηρέτηση πρακτικών ζητημάτων, όπως ο καθαρισμός της.



Η τροφοδοσία και η ανανέωση του θαλασσινού νερού γινόταν μέσω ενός χτιστού ορθογωνίου ανοιχτού αγωγού, εμφανιζόμενου μήκους 8,50 μ. περίπου, με ενισχυμένα τοιχώματα, πάχους 0,50 μ. Στις εσωτερικές παρειές του αγωγού εντοπίστηκαν κατά τακτά διαστήματα αύλακες με εγκοπές, στις οποίες εφάρμοζαν κάθετα μεταλλικά ή ξύλινα φράγματα, ρυθμίζοντας τη ροή και την ανανέωση των υδάτων.

Σε μεταγενέστερη περίοδο και μετά την εγκατάλειψη της αρχικής της χρήσης, η δεξαμενή γέμισε με χώμα, άμμο και κυρίως χρηστική κεραμική, η οποία απορρίφθηκε εντός της. Ο χώρος τότε «σφραγίστηκε» από έναν εγκάρσιο τοίχο και το κτίσμα μετασκευάστηκε σε πρόπυλο σχήματος Η.

Στο εσωτερικό της εντοπίστηκαν σπασμένα 204 πήλινα αγγεία, που απορρίφθηκαν στην ιχθυοδεξαμενή μετά την κατάργηση της χρήσης της και σχετίζονται με το σερβίρισμα του φαγητού και του κρασιού, την προπαρασκευή και την αποθήκευση της τροφής, καθώς και το φωτισμό των αρχαίων οικιών κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου. Τα αγγεία στην πλειονότητά τους χρονολογούνται από τα τέλη του 2ου αι. π. Χ έως και τον 2ο αι. μ. Χ. και αποτέλεσαν το υλικό της περιοδικής έκθεσης με τίτλο «Ένα Λουκούλλειο Γεύμα», στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Μυτιλήνης.