Το ιερό της Αρτέμιδος Γοργούς βρίσκεται στην περιοχή των Αγίων Θεοδώρων Στρατιάς. Εντοπίστηκε τυχαία το Δεκέμβριο του 1910 μετά την ανέρευση μίας ανάγλυφης πλάκας κατά τη διάρκεια γεωργικών εργασιών. Η ανασκαφή ξεκίνησε το χειμώνα της επόμενης χρονιάς από τον αρχαιολόγο Φρ. Βερσάκη και συνεχίστηκε από το Γερμανό αρχιτέκτονα και αρχαιολόγο W. Dorpfeld και μετέπειτα τον Κ. Ρωμαίο.

Οι έρευνες αποκάλυψαν το περίγραμμα ενός πώρινου δωρικού ψευδοδίπτερου ναού με πρόναο, τρίκλιτο σηκό και οπισθόδομο, ο οποίος περιβαλλόταν από πτερό με οκτώ κίονες στις στενές πλευρές και δεκαεπτά στις μακρές.

Σήμερα στο χώρο του ιερού της Αρτέμιδος διασώζονται μόνον λείψανα της θεμελίωσης του ναού, ο λίθινος βωμός του ο οποίος έχει εν μέρει αποκαλυφθεί και είναι επενδυμένος με τρίγλυφα και μετόπες, καθώς και ένας πλακόστρωτος δρόμος, ο οποίος οδηγεί από το ναό στο βωμό. Ορατά επίσης γύρω από το ναό είναι τα κατάλοιπα βοηθητικών κτιρίων, μία στοά και αναλημματικοί τοίχοι για τη συγκράτηση των πρανών του λόφου και την οριοθέτηση του ιερού.

Η ίδρυση του ναού τοποθετείται γύρω στο 580 π.Χ., ανάμεσα στο τέλος της τυραννίδας των Κυψελιδών της Κορίνθου και την ανάκτηση της αυτονομίας της Κέρκυρας, ενώ μία δεύτερη ανακατασκευή βεβαιώνεται στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., κατά την οποία αντικαταστάθηκε η πήλινη στέγη με μαρμάρινη.

Από το γλυπτό διάκοσμο διατηρείται το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού πώρινου αετώματος, το οποίο σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κέρκυρας. Στο κέντρο της γλυπτικής σύνθεσης παριστάνονται η Μέδουσα Γοργώ με τα παιδιά της, Πήγασο και Χρυσάορα, ένα ζεύγος λεοντοπανθήρων, ενώ στα άκρα αποδίδονται σκηνές μάχης. Κατά την επικρατέστερη άποψη η Γοργώ ταυτίζεται με την Αρτέμιδα με την ιδιότητα της «Πότνιας θηρών», ενώ οι δευτερεύουσες σκηνές απεικονίζουν επεισόδια από την Τιτανομαχία. Πρόκειται για το το πρωιμότερο λίθινο αέτωμα με ανάγλυφη διακόσμηση στην ελληνική τέχνη.

Από το ανατολικό αέτωμα έχουν ταυτιστεί ελάχιστα θραύσματα και πιθανά φιλοξενούσε παράσταση αντίστοιχη με εκείνη του δυτικού.