Το ταφικό μνημείο στον Άγιο Κων/νο κοντά στο χωριό Μαμουσιά Αιγιαλείας αποκαλύφθηκε τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών διάνοιξης αγροτικού δρόμου και ανασκάφηκε από τη ΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών & Κλασικών Αρχαιοτήτων τα έτη 1974-1975.

Η κύρια όψη του είναι στραμμένη προς Δ και η κάτοψή του είναι πιόσχημη. Αποτελείται από χαμηλό κρηπίδωμα από δύο βαθμίδες, ενώ από την ανωδομή διατηρήθηκαν δύο δόμοι. Σε καθεμία από τις γωνίες που σχηματίζονται στην πρόσοψη από τις κεραίες του Π έχει κατασκευασθεί επίσης από μία πιόσχημη εξέδρα.

Ο τοίχος της πρόσοψης διαμορφώνεται με σειρά οκτώ ιωνικών ημικιόνων, που απολήγουν σε παραστάδες στα δύο πέρατά τους. Στο μέσον υπήρχε ψευδόθυρα, όπως στους μακεδονικούς τάφους.

Η ανωδομή του μνημείου αποκαθίσταται με βάση τα θραυσμένα αρχιτεκτονικά μέλη που βρέθηκαν στην ανασκαφή. Η πρόσοψη ψηλά ανάμεσα στους ημικίονες κοσμούνταν με ανάγλυφες ασπίδες, ενώ ως επίστεψη το μνημείο είχε θριγκό με οριζόντιο γείσο.

Το κτίσμα είναι κατασκευασμένο από πωρόλιθο και από το ύψος της κρηπίδας η επιφάνειά του ήταν καλυμμένη με κονίαμα. Το μνημείο λειτουργούσε ως αναλημματικός ταφικός περίβολος, καθώς τα δύο σκέλη του Π εισχωρούν στην πλαγιά πίσω του. Έτσι το μνημείο χρησίμευε ως ανάλημμα του ανδήρου του, όπου ανασκάφηκαν πολυάριθμοι τάφοι που χρονολογούνται από τα τέλη του 6ου αι. π.Χ. ως τη ρωμαϊκή εποχή. Η ανασκαφέας και μελετήτριά του, Ιφιγένεια Δεκουλάκου χρονολογεί την ανέγερσή του στο β΄ μισό του 3ου αι. π.Χ. και μάλιστα στο τέλος του τρίτου τέταρτου του αιώνα αυτού.