Στο νότιο άκρο της Νήσου Θάσου βρίσκεται η χερσόνησος της Αλυκής. Στις δύο πλευρές αυτού του ισθμού σχηματίζονται δυο φυσικοί ορμίσκοι με καταγάλανα νερά. Ολόκληρη η χερσόνησος αποτελείται από συμπαγές πέτρωμα λευκού μαρμάρου και ήταν ένα ανοιχτό λατομείο σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας. Η συνεχής λατόμευση είχε ως αποτέλεσμα να απολαξευτεί ένα μεγάλο μέρος της χερσονήσου σχεδόν ως την επιφάνεια της θαλάσσης. Όταν η στάθμη κατεβαίνει απομένει το αλάτι στα βαθουλώματα που δημιουργήθηκαν από τη λάξευση των μαρμαρίνων όγκων. Οι φυσικές αυτές αλυκές έδωσαν και το όνομα Αλυκή, τοπωνύμιο βεβαιωμένο από την υστεροβυζαντινή εποχή. Ίχνη ανθρώπινης κατοίκησης στη χερσόνησο εντοπίζονται ήδη από τον 7ο αι π.Χ σε λατρευτικό σπήλαιο στον ανατολικό όρμο. Στη θέση αυτή ιδρύθηκε το αρχαίο ιερό τα ερείπια του οποίου αντικρύζει ο επισκέπτης στην ακρογιαλιά του ανατολικού όρμου. Κατά την παλαιοχριστιανική εποχή και ως τον 7ο αι. μ.Χ τη λατρεία στο χώρο συνέχισαν οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές. Στους νεότερους χρόνους αναπτύχθηκε μικρός οικισμός όπου διέμειναν προσωρινά οι κάτοικοι του Θεολόγου κατά την συγκομιδή του καρπού της ελιάς. Σήμερά ολόκληρη η χερσόνησος έχει χαρακτηρισθεί αρχαιολογικός χώρος και προστατεύευται από το ΥΠΠΟ.