ακρόπολη του αρχαίου Ελεώνα διακρίνεται καθαρά στο τοπίο καθώς βρίσκεται σε φυσικό ύψωμα, αλλά και εξαιτίας του πολυγωνικού τείχους των ιστορικών χρόνων που διατηρείται ορατό στο λόφο. Από την έρευνα μέχρι σήμερα προκύπτει ότι η κύρια φάση κατοίκησης και χρήσης του χώρου, χρονολογείται στην Μυκηναϊκή περίοδο (16ος -13ος π.Χ.), καθώς αποκαλύφθηκαν σημαντικά αρχιτεκτονικά κατάλοιπα από τις φάσεις της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, που ονομάζουμε Υστεροελλαδική ΙΙΙ Β και ΙΙΙ Γ (τέλη 13ος αι. π.Χ.).

Ένα σύνολο ευρημάτων της αρχαϊκής και της κλασικής περιόδου, κυρίως μικύλλα αγγεία και ειδώλια, υποδεικνύει τελετουργική δραστηριότητα σε μεταγενέστερη φάση (6ος-5ος αι. π.Χ), και συνδέεται με την κατασκευή μνημειώδους πύλης-εισόδου στην ακρόπολη, η οποία ωστόσο ενσωμάτωσε τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα της μυκηναϊκής περιόδου.