Η Δυτική Λοκρίδα, η χώρα των Οζολών ή Εσπερίων Λοκρών εκτεινόταν στη βόρεια παραλία του Κορινθιακού κ?oλπου, από τον κόλπο της Κίρρας στα ανατολικά έως το ακρωτήριο του Αντιρρίου στα δυτικά. Συνόρευε με την Αιτωλία στα βόρεια και δυτικά, με τη Δωρίδα στα βορειοανατολικά και τη Φωκίδα στα ανατολικά. Οι δυτικοί Λοκροί ανήκαν στην ίδια εθνική και πολιτισμική ομάδα με τους ανατολικούς Λοκρούς που κατοικούσαν στην παραλία της Στερεάς Ελλάδας, απέναντι από την Εύβοια, αλλά γεωγραφικά οι δύο λοκρικές επικράτειες χωρίζονται από τη Φωκίδα και τη Δωρίδα. Σύμφωνα με το μύθο, πολλές είναι οι εκδοχές σχετικά με την επωνυμία του "Οζόλαι" (όζω). Η επικρατέστερη εκδοχή αναφέρει ότι οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής αγνοούσαν την τέχνη της υφαντικής και φορούσαν ακατέργαστα δέρματα ζώων με έντονη δυσάρεστη μυρωδιά. Ο εποικισμός της Δυτικής Λοκρίδας, σύμφωνα με τις ανασκαφικές μαρτυρίες, άρχισε την Πρωτοελλαδική Εποχή, παρουσίασε τη μεγαλύτερη άνθηση στους κλασικούς χρόνους και άρχισε να υποχωρεί σταδιακά τη ρωμαϊκή περίοδο.

Οι αρχαίοι συγγραφείς παραδίδουν κατάλογο με τις επωνυμίες των εθνών και των πόλεων της Δυτικής Λοκρίδας που, αν και διατηρούσαν την αυτονομία τους, είχαν μια χαλαρή κεντρική διοίκηση και τον 4ο αι. π.Χ. και ενώθηκαν σε ομοσπονδία (κοινόν) με πρωτεύσουσα τον Φύσκον (σήμερα Μαλανδρίνο Δωρίδας). Στην ελληνιστική περίοδο ανήκε η Δυτική Λοκρίδα, τουλάχιστον από τις αρχές του 3ου αι. π.Χ., στην αιτωλική Συμμαχία, ενώ στη ρωμαϊκή περίοδο υπήρξε τμήμα της Colonia Patrai (Παυσανίας10,38,9). Ελάχιστες είναι οι πληροφορίες για την οικονομία της περιοχής στην αρχαιότητα. Η έλλειψη εύφορων εδαφών ανάγκαζε τους κατοίκους ακόμη και τον 5ο αι. π.Χ. να επιδίδονται στην πειρατεία και τη ληστεία.