Κατά τις σωστικές ανασκαφές που διεξήχθησαν την δεκαετία του 1960 στο πλαίσιο της κατασκευής αρδευτικού έργου, αποκαλύφθηκαν τα ερείπια ρωμαϊκών λουτρών και ενός κεραμικού κλιβάνου (2ος-4ος αι. μ Χ) κτισμένα πάνω σε θεμέλια οικοδομημάτων ελληνιστικών χρόνων καθώς και σε λείψανα μεγάλου δημόσιου κτηρίου της ίδιας εποχής που πιθανόν ανήκουν σε ναό.

Μεταξύ πολλών κινητών ευρημάτων όπως νομίσματα, πήλινα αγγεία και ειδώλια, χάλκινα, υάλινα και σιδερένια μικροαντικείμενα που έφεραν στο φως οι ανασκαφές συγκαταλέγεται και ένα μιλιάριο δηλ. οδόσημο των ρωμαϊκών χρόνων. Βρέθηκε εντοιχισμένο σε δεύτερη χρήση σε έναν μικρό τοίχο και σύμφωνα με την μακροσκελή λατινική επιγραφή που σώζει σε μεγάλο μέρος της κυλινδρικής επιφάνειάς του, την τοποθέτησή του διέταξε ο αυτοκράτωρ Tραϊανός έπειτα από σχετικές μετρήσεις των αποστάσεων. Στο τέλος της επιγραφής αναγράφεται η απόσταση των 9 μιλίων (αντιστοιχούν σε 13,5 χλμ) χωρίς να προσδιορίζεται η αφετηρία των μετρήσεων πιθανότατα όμως πρόκειται είτε για το παρακείμενο λιμάνι της Φειάς ή την Oλυμπία. Παρά το γεγονός της δεύτερης χρήσης του, το μιλιάριο του Επιταλίου δηλώνει την ύπαρξη κεντρικής οδικής αρτηρίας η οποία διερχόταν πλησίον του σημείου ανεύρεσής του.

Σήμερα εκτίθεται ανάμεσα σε πολλά ακόμη αξιόλογα ευρήματα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πύργου.



Στην κορυφή του λόφου του Άη Γιώργη, βόρεια της σύγχρονης κοινότητας του Επιταλίου και πάνω από τα λείψανα της αρχαίας πόλης η ανασκαφική έρευνα αποκάλυψε μία οικία ορθογώνιας κάτοψης της οποίας διατηρούνται τμήματα δύο δωματίων. Από την εξέταση της άφθονης γραπτής κεραμικής συμπεραίνεται πως ο οικισμός συγκροτείται στην Υστεροελλαδική ΙΙΒ (ύστερος 15ος αι. π.Χ) και εξακολουθεί να κατοικείται μέχρι και την Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ (13ος αι. π.Χ.). Κατόπιν εγκαταλείπεται ακολουθώντας τη «μοίρα» του μεσσηνιακού κράτους. Ο ανασκαφέας πρότεινε την ταύτιση της με το ομηρικό «θρυον», τη βορειότερη πόλη του βασιλείου του Νέστορος (Β 711, Β 592 Στράβων 8, 349).