Ο αρχαιολογικός χώρος του Νυμφαίου που ταυτίστηκε από την έρευνα με τη Σχολή του Αριστοτέλη, αποτελεί ένα παραδεισένιο τοπίο, με ιδανικό προσανατολισμό, οργιώδη βλάστηση και πηγές που σχηματίζουν ποταμάκια. Η παλαιότερη αλλά και η πρόσφατη επιφανειακή έρευνα στην περιοχή, όσο επιτρέπει η πυκνή και απροσπέλαστη πολλές φορές βλάστηση, έχει δείξει ότι ο χώρος της Σχολής καταλάμβανε μία πολύ μεγάλη έκταση, από την οποία σήμερα ένα μικρό μόνο τμήμα έχει ερευνηθεί και αξιοποιηθεί. Εκεί αποκαλύφτηκαν μαζί με τα αρχαία κατάλοιπα μιας ιωνικής στοάς και τρία φυσικά σπήλαια που σχετίζονται με τη λατρεία των νυμφών, οι οποίες κατοικούσαν, σύμφωνα με τους αρχαίους, κοντά σε ποτάμια, πηγές και σπήλαια.

Το πρώτο κατά σειρά σπήλαιο που συναντά σήμερα ο επισκέπτης έχει λαξευμένες βαθμίδες για την πρόσβαση σε αυτό και τοξωτή διαμόρφωση στο άνω μέρος της εισόδου του. Στο δεύτερο σπήλαιο δεν παρατηρείται καμία ανθρώπινη επέμβαση, ενώ το τρίτο είναι το μεγαλύτερο και το σημαντικότερο. Έχει δύο εισόδους και στο εσωτερικό του ανοίγονται δύο κόγχες, ενώ υπάρχουν πολλές διακλαδώσεις, τοξωτά ανοίγματα και στο κέντρο του σπηλαίου ένα οπαίο, δηλ. μία οπή για φωτισμό και εξαερισμό του χώρου.

Σημαντικότατα είναι και τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα μίας ιωνικής στοάς, που χρονολογείται στα χρόνια του Φιλίππου, μετά δηλ. το 350 π.Χ. Στην κάθετα λαξευμένη επιφάνεια του μαλακού βράχου, που αποτελούσε τον πίσω τοίχο της στοάς είναι ορατές και σήμερα οι εσοχές για την υποδοχή των δοκαριών της στέγης, από τη σίμη της οποίας σώθηκε μία πήλινη λεοντοκεφαλή-υδρορρόη. Οι μεγάλες λαξευμένες επιφάνειες του βράχου συνεχίζονται σε μεγάλη έκταση, δημιουργώντας εσοχές και προβολές και σχηματίζουν άλλοτε χρηστικούς χώρους και άλλοτε στενά περάσματα από τον ένα χώρο στον άλλο. Έχουμε έτσι έναν περίπατο, ένα μονοπάτι, που αναπτύσσεται κατά μήκος αυτών των χώρων, το οποίο μάλιστα συνεχίζεται σε μεγάλο μήκος. Είναι γνωστό εξάλλου ότι ο Αριστοτέλης αγαπούσε να διδάσκει περπατώντας.

Είναι ευνόητο ότι η παρουσία του Αλέξανδρου και των βασιλικών φίλων στη Σχολή και στην περιοχή της Μίεζας συνέβαλε σημαντικά και στην ανάπτυξη της πόλης την περίοδο αυτή.