Ο οικισμός είναι χτισμένος στο νοτιότερο άκρο του νησιού, σε μια μαγευτική θέση πλάι στη θάλασσα πάνω σε χαμηλό λόφο, και αντικρύζει το ανοιχτό πέλαγος. Διασώζει μεγάλο τμήμα του οχυρωματικού του περιβόλου, σε μήκος 300 μ. Σε επαφή με το τείχος υπάρχει σειρά μεγαρόσχημων οικιών, με δύο δωμάτια και αυλή, ενώ μία δεύτερη σειρά οικιών είναι χτισμένη παράλληλα με την πρώτη. Τις δύο σειρές οικιών διαχωρίζει φαρδύς δρόμος. Μέρος των οικιών και του τείχους πρέπει να έχει κατακρημνιστεί στη θάλασσα.

Ο δρόμος οδηγούσε από τα σπίτια, δηλ. από τη ζώνη της ιδιωτικής κατοίκησης, στην κορυφή του λόφου, όπου βρισκόταν ο δημόσιος χώρος. Πρόκειται για ευρύχωρη πλατεία όπου βρισκόταν η αγορά και το κύριο ιερό του οικισμού που ήταν υπαίθριο. Σε επαφή με το ιερό υπάρχει ορθογώνιος πύργος του τείχους με επιμελημένη τοιχοποιία, που σώζεται μέχρι ύψους 2 μ. Ο πύργος είναι τοποθετημένος πλάι στο μοναδικό σωζόμενο άνοιγμα του τείχους, όπου υπήρχε πύλη που οδηγούσε στο νεκροταφείο και την ύπαιθρο.

Έξω από την πύλη, στη βορειοανατολική πλαγιά του λόφου, απλωνόταν το νεκροταφείο του οικισμού. Κατά την ανασκαφή ερευνήθηκαν συνολικά περίπου 80 τάφοι, από τους οποίους οι 43 ήταν εγχυτρισμοί παιδιών, δηλ. ταφές σε αγγεία, δύο ενταφιασμοί και 30 καύσεις ενηλίκων. Η ύπαρξη παιδικών και γυναικείων ταφών υποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για στρατιωτική εγκατάσταση, όπως είχε παλιότερα υποτεθεί, αλλά για έναν πρώιμο οικισμό, τοποθετημένο σε ένα απομονωμένο σημείο της Ρόδου, με βραχεία διάρκεια ζωής και άγνωστα τα αίτια της εγκατάλειψής του.

Η έρευνα των τάφων έδωσε σημαντικές πληροφορίες για τον οικισμό και τα έθιμα ταφής, ενώ τα πήλινα αγγεία που βρέθηκαν στους τάφους αποδόθηκαν σε ιδιαίτερο τύπο κεραμικής, ο οποίος είναι γνωστός στη διεθνή βιβλιογραφία με τον όρο «κεραμική τύπου Βρουλιάς».

Χαμηλά, κοντά στο μικρό λιμάνι, σώζονται τα λείψανα μικρού ναού «εν παραστάσι», ενώ βορειοανατολικότερα σώζονται τα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής με ψηφιδωτά δάπεδα.