Τομέας Α

Αποκαλύφθηκε τοίχος με κατεύθυνση Β-Ν. Ο τοίχος είναι κατασκευασμένος κλιμακωτά ακολουθώντας την κλίση του εδάφους. Με τα μέχρι στιγμής ανασκαφικά δεδομένα δεν είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε τη χρησιμότητά του. Αν δηλαδή πρόκειται για οχυρωματικό τείχος ή για κάποια άλλη κατασκευή.

Ανασκάφηκαν επίσης και λείψανα κτιρίων τα οποία μαζί με το κτίριο με τα ψηφιδωτά ανήκουν πιθανότατα σε ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα. Η κεραμική, τα νομίσματα και τα άλλα κινητά ευρήματα δείχνουν ότι ο χώρος βρισκόταν σε χρήση από το 2ο μέχρι το τέλος του 6ου αι. μ.Χ..



Τομέας Β

Αποκαλύφθηκε δάπεδο κτιρίου ρωμαϊκών χρόνων (2ος αι. μ.Χ.) και σύστημα αγωγών που θα μπορούσε ? αν λάβει κανείς υπόψη του και το υπόκαυστο που βρέθηκε λίγο βορειότερα ? να σχετιστεί με ένα δημόσιο λουτρό ή με λουτρό πολυτελούς κατοικίας.

Το πιο εντυπωσιακό όμως εύρημα των χρόνων αυτών ήταν ένα πηγάδι, με εσωτερική διάμετρο 2,20 μ., κατασκευασμένο με λαξευτούς γωνιόλιθους σύμφωνα με το ισοδομικό σύστημα τοιχοδομίας (Εικ. 3, 4). Αποκαλύφτηκαν 14 σειρές γωνιολίθων, μέχρι το βάθος των 7,50 μ. Μόλις αποκαλύφθηκε και η 14η σειρά, άρχισε να φαίνεται η θεμελίωσή του πάνω στο φυσικό βράχο. Αφού λαξεύσανε το φυσικό βράχο, όπου υπήρχαν ρωγμές τοποθέτησαν ψημένες πήλινες πλάκες και κονίαμα, στη συνέχεια, όπου χρειαζόταν μικρότερους λαξευμένους γωνιολίθους διαφόρων σχημάτων για να τον ευθυγραμμίσουν, και στο τέλος άρχισαν να τοποθετούν τους κανονικούς γωνιολίθους. Μέχρι στιγμής, στο βάθος των 12,67 μ. όπου έχει φτάσει η ανασκαφή, δεν έχει ακόμη εντοπιστεί ο πυθμένας του.

Στο βόρειο τμήμα του πηγαδιού και σε βάθος 2,50 μ. από το σωζόμενο χείλος του βρέθηκε άνοιγμα το οποίο φράσσεται με μία κάθετη λίθινη πλάκα που φέρει αβαθείς αυλακώσεις μόνο προς την πλευρά του πηγαδιού. Το άνοιγμα αυτό οδηγεί σε ορθογώνιο καμαροσκέπαστο θάλαμο (Εικ. 5).

Ο θάλαμος έχει διαστάσεις 4Χ2,15Χ3,50 μ. και είναι κτισμένος με μεγάλους λαξευμένους γωνιόλιθους. Οι γωνιόλιθοι της πέμπτης σειράς είναι λαξευμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργείται μία εσοχή, επάνω στην οποία πατά η θολωτή οροφή του θαλάμου, στο κέντρο της οποίας υπάρχει τετράγωνο άνοιγμα.

Στη βόρεια στενή πλευρά του θαλάμου αποκαλύφθηκε άλλο άνοιγμα, το οποίο και αποτελούσε την είσοδό του. Στο πάνω μέρος της εισόδου υπάρχει μονολιθικό τοξωτό υπέρθυρο, που πατά σε δύο παραστάδες. Στην εξωτερική πλευρά της εισόδου, ανατολικά και δυτικά αυτής, αποκαλύφθηκαν δύο τοίχοι και ανάμεσά τους σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο θάλαμο.

Το παραπάνω συγκρότημα (πηγάδι και θάλαμος) έχει σχέση με την υδροδότηση της πόλης. Θα πρέπει, δηλαδή, να χρησιμοποιούσαν το θάλαμο για την άντληση του νερού από το πηγάδι. Αυτό εξηγεί και τις αβαθείς αυλακώσεις που έχει η λίθινη πλάκα προς την πλευρά του πηγαδιού. Θα δημιουργήθηκαν από την τριβή του σχοινιού κατά την άντληση του νερού από το πηγάδι. Το δε νερό δε θα ξεπερνούσε το ύψος του ανοίγματος. Υποθέτουμε δηλαδή τη χρήση του κάπως έτσι: από τα σκαλοπάτια (Εικ. 6), λοιπόν, κατέβαινε (Εικ. 7), έμπαινε στο θάλαμο (Εικ. 8), και οδηγούνταν στο πηγάδι όποιος ήθελε ν? αντλήσει νερό (Εικ. 9) .

Τέλος, εντοπίστηκε και ένα αδιατάραχτο προϊστορικό στρώμα που χρονολογείται στη Νεότερη Νεολιθική Περίοδο (5η χιλιετία π.Χ.).

Η ανασκαφή συνεχίστηκε βόρεια του πηγαδιού και του θαλάμου. Κατά την διάρκειά της διαπιστώθηκαν τρεις φάσεις εγκατοίκησης, οι οποίες παρά τη χρονική απόσταση που τις διακρίνει έχουν κοινό στοιχείο την καταστροφή τους από φωτιά.

Στα ανώτερα στρώματα της επίχωσης η τελευταία οικοδομική φάση (6ος -7ος αι.) πιθανόν να συνδέεται με την μεταφορά της πόλης από τον Ιουστινιανό σε μια πιο οχυρή τοποθεσία, δυτικά της Πλωτινόπολης. Αντιπροσωπεύεται με λίγα πενιχρά οικοδομικά λείψανα.

Στην παλαιοχριστιανική φάση (τέλη 4ου ? 5ος αι. μ.Χ.) ανήκουν αποθηκευτικοί πίθοι που βρέθηκαν στη θέση τους και οι τοίχοι ενός κτιρίου στη θεμελίωση των οποίων χρησιμοποιήθηκαν οι παλαιότεροι ρωμαϊκοί (2ος ? 3ος αι. μ.Χ.).

Το δάπεδο της ρωμαϊκής αίθουσας καλύπτεται από ψηφιδωτό με φυτικά και γεωμετρικά θέματα και είναι κατασκευασμένο με την τεχνική της κομμένης σε σχήμα κύβου πέτρας διαστάσεων 1.00 Χ 1.00 εκ.

Στο κατώφλι της ανατολικής εισόδου φέρει πέλτες εκατέρωθεν ρόμβου που ορίζονται από στενή ορθογώνια ταινία. Στο νότιο, ανατολικό και βόρειο τμήμα του δωματίου κυριαρχούν οι λευκές ψηφίδες και ακολουθεί το μοτίβο της ελισσόμενης βλαστόσπειρας από τα άκρα της οποίας εκφύονται φύλλα κισσού.

Οι διακοσμητικές ζώνες που πιθανότατα περικλείουν την κεντρική παράσταση, κοσμούνται με γεωμετρικά θέματα (Εικ. 10) αποδοσμένα με μια αξιοθαύμαστη χρωματική ποικιλία που εξαντλείται μέσα από την αδιάκοπη εναλλαγή των σχημάτων που δίνει την εντύπωση χαλιού.

Ακολουθεί ζώνη με ιχθυοκενταύρους, νηρηίδες και ερωτιδείς επάνω σε δελφίνια. (Εικ. 11).

Στην κεντρική παράσταση αποτυπώνεται με μοναδική τέχνη προσωποποιημένος ο ποταμός Έβρος με τη μορφή αγένειου νέου και η ίδια η πόλη με τη μορφή καθιστής γυναίκας. (Εικ. 12).

Πιστεύω ότι το παραπάνω δωμάτιο (Εικ. 13) έχει άμεση σχέση με το κτίριο που ανασκάφτηκε παλιότερα και έφερε ψηφιδωτά δάπεδα. Πρόκειται ουσιαστικά για την βόρεια και την ανατολική πτέρυγα μιας πολυτελούς Ρωμαϊκής οικίας ή κάποιου οικοδομικού συγκροτήματος με δημόσιο χαρακτήρα (λουτρά).



Τομέας Γ

Αποκαλύφθηκαν μόνο δύο τμήματα τοίχων που χρονολογούνται στους πρώιμους βυζαντινούς χρόνους.