Μέχρι στιγμής έχει ολοκληρωθεί η ανασκαφή του Κεντρικού Κτιρίου περιμετρικά του οποίου αναπτύσσεται οικισμός. Το ανεσκαμμένο κτίριο κατασκευάστηκε το 1700 π.Χ. περίπου και καταστράφηκε γύρω στο 1600 π.Χ. από σεισμό, όπως αποδεικνύουν οι "απολιθωμένες παλμικές κινήσεις". Κτίστηκε επάνω από προγενέστερο κτίριο της Παλαιοανακτορικής περιόδου (1900-1700 π.Χ.), λείψανα του οποίου είναι εμφανή σε διάφορα σημεία, εξωτερικά και εσωτερικά του Κεντρικού Κτιρίου. Από την Παλαιοανακτορική περίοδο ξεχωρίζουν τα συγκροτήματα στα βόρεια (Χώροι 65Α-Β,66, 67, 69,70, 71, 72) και το συγκρότημα τύπου Minoan Hall, των elite δηλαδή χώρων του ανακτόρου (Χώροι 50-52) που αποκαλύφθηκε κάτω από την κεντρική αυλή. Σποραδικά ευρήματα ωστόσο δείχνουν ότι ο χώρος είχε κατοικηθεί και πριν από το 2000 π.Χ.

Το μοναδικής διατήρησης κεντρικό κτίριο της Νεοανακτορικής περιόδου, με τοίχους που φτάνουν μέχρι τα 2,90 μ. αναπτύσσεται στον άξονα Β προς Ν. Τέσσερις είσοδοι οδηγούσαν στο εσωτερικό του κτιρίου, με κυριότερες τη βόρεια είσοδο και τη νοτιοανατολική είσοδο, η οποία φαίνεται πως ήταν μεγαλειώδης καθώς διέθετε κλιμακοστάσιο και βάθρο (χώρος 32). Μπροστά από τη βόρεια είσοδο δεσπόζει η βόρεια πλακόστρωτη αυλή, όπου διασώζεται τμήμα τελετουργικού διαδρόμου και ράμπα (Χώρος 68).

Ο κεντρικός διάδρομος (Χώρος 10) χωρίζει το συγκρότημα σε δύο πτέρυγες, την ανατολική και τη δυτική. Στη δυτική πτέρυγα υπήρχαν εργαστηριακοί χώροι (Χώροι 13-16, 38), μαγειρεία (Χώροι 17,27 και 58), αποθήκες (Χώροι 57,57Α, και 59) και χώροι με λατρευτικό- τελετουργικό χαρακτήρα (Χώροι 37, 47Γ). Η κεντρική αυλή (Χώροι 50-52), είσοδος (Χώροι 1,2 και 64), αίθουσα αναμονής (Χώρος 4) και ένα ιερό βρίσκονταν στην ανατολική πλευρά, ενώ οι ιδιωτικοί χώροι βρίσκονται στη νότια πλευρά.

Βόρεια του κεντρικού κτιρίου έχει αποκαλυφθεί ένας κεραμικός κλίβανος με τα παραρτήματά του, ενώ ανατολικά του κλιβάνου βρίσκονται τα κτιριακά κατάλοιπα της Νεοανακτορικής και της Παλαιοανακτορικής περιόδου, με σημαντικότερα ευρήματα εκείνα ενός ιερού (Χώροι 65Α -Β), όπου διασώθηκαν απανθρακωμένα τμήματα ξύλινου λατρευτικού ξοάνου και χρυσών ελασμάτων της κάλυψής του, τα οποία χρονολογούνται κατά τη Νεοανακτορική περίοδο.