Το οικοδόμημα, που συμβατικά ονομάζεται «Οικία του Κεραμέα» (δωμάτια 11-12), είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στον προϊστορικό οικισμό του Σέσκλου. Βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Καστράκι, δίπλα στο κεντρικό μεγαροειδές οικοδόμημα του οικισμού (δωμάτια 7-8-9), και οφείλει την ονομασία του στον πρώτο ανασκαφέα του χώρου, Χρ. Τσούντα, που το χαρακτήρισε «κεραμεικόν εργαστήριον», επειδή στο εσωτερικό του διατηρήθηκαν πολλά αγγεία λόγω της ξαφνικής καταστροφής του από φωτιά. Στην οικία έχουν διαπιστωθεί δύο κύριες αρχιτεκτονικές φάσεις, που χρονολογικά τοποθετούνται στη Μέση Νεολιθική περίοδο. Στην πρώτη φάση (Μέση Νεολιθική ΙΙΙΑ, 5700-5400 π.Χ.), ήταν ένα απλό, τετράγωνο κτίσμα με λίθινα θεμέλια, ανωδομή από πλίνθους και δάπεδο από κίτρινο πηλό και πλάκες μεσαίου μεγέθους. Η θύρα του βρισκόταν στο δυτικό τοίχο και οδηγούσε σε μια στεγασμένη αυλή στα δυτικά, με πήλινο δάπεδο, στο οποίο υπήρχαν δύο μεγάλες οπές με απανθρακωμένα λείψανα ξύλινων κιόνων που στήριζαν τη στέγη. Η στέγη του κτηρίου πρέπει να ήταν ξύλινη, δικλινής ή τετρακλινής.

Στη δεύτερη φάση (Μέση Νεολιθική ΙΙΙΒ, 5400-5100 π.Χ.), έγινε ανακατασκευή μεγάλης κλίμακας: η αυλή διαμορφώθηκε σε χωριστή οικία, ενώ το ίδιο το οίκημα μεγάλωσε σε μήκος και απέκτησε δύο δωμάτια, που χωρίζονταν με μεσότοιχο και επικοινωνούσαν με μικρή εσωτερική θύρα. Η εξωτερική θύρα ανοίχθηκε στον ανατολικό τοίχο και οδηγούσε στο νότιο δωμάτιο (11), που περιείχε κατασκευές για την προετοιμασία της τροφής και άλλες οικοτεχνικές δραστηριότητες, ενώ το βόρειο, εσωτερικό δωμάτιο (12) περιείχε αποθηκευτικούς χώρους και αγγεία, που βρέθηκαν κατά χώραν. Αξιοσημείωτο αρχιτεκτονικό στοιχείο αποτελούν οι τρεις αντηρίδες στο βόρειο τοίχο του κτηρίου, που χωρίζουν τη βόρεια πλευρά του σε τρία σχεδόν ισομήκη τμήματα. Δεδομένου, ότι το πλάτος του δωματίου είναι πολύ μικρό, θεωρείται απίθανο να στήριζαν τη στέγη, και πολύ πιθανότερο να στήριζαν ένα ξύλινο πατάρι. Σε αρκετό ύψος διατηρείται η επάλειψη των αντηρίδων και του τοίχου ενδιάμεσά τους με παχύ στρώμα και λεπτό κονίαμα από πηλό.

Καθώς η «Οικία του Κεραμέα» καταστράφηκε από φωτιά, έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία για την αποκατάσταση της ιστορίας του οικισμού και ιδιαίτερα του τέλους της Μέσης Νεολιθικής περιόδου, της οποίας θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα.