Η αναφορά του ονόματος Παλαιόπολη γίνεται για πρώτη φορά σε μεσαιωνικές πηγές και σε παλαιούς χάρτες, όπου προσδιορίζει το βόρειο, κυρίως, τμήμα της χερσονήσου του Κανονιού. Εκτείνεται από τη λιμνοθάλασσα του Χαλικιόπουλου - αρχαίο Υλλαϊκό λιμάνι - στα δυτικά έως τον κόλπο της Γαρίτσας - λιμάνι του Αλκινόου - στα ανατολικά. Σήμερα στην περιοχή δεσπόζουν τα λείψανα της Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής του Ιοβιανού του 5ου αι. μ.Χ.

Η χρήση του χώρου αρχίζει στα τέλη του 8ου αι. π.Χ., εποχή του αποικισμού της Κέρκυρας από τους Κορίνθιους, και φτάνει στους χριστιανικούς χρόνους. Ακμή στην Παλαιόπολη σημειώνεται, αρχικά, κατά τους αρχαϊκούς χρόνους και, στη συνέχεια, στους ύστερους ελληνιστικούς χρόνους επικεντρωμένη στο χώρο της αγοράς και του λιμανιού. Εν μέρει άνθιση στον ίδιο χώρο παρατηρείται κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους με την κατασκευή ωδείου και τη λειτουργία εκτεταμένου λουτρικού συγκροτήματος.

Από την πρώτη περίοδο κατοίκησης του χώρου (εποχή αποικισμού), έχουν βρεθεί μόνο θραύσματα κεραμικής. Από τους αρχαϊκούς χρόνους, πέραν ισχυρού τοίχου του λιμανιού της πόλης, έχουν διασωθεί και ανασκαφτεί πάλι σποραδικά αρχιτεκτονικά στοιχεία και, ως επί το πλείστον, έχει συλλεχτεί κεραμική. Η κλασική περίοδος στην Κέρκυρα στιγματίζεται από την εμφύλια διαμάχη που ξέσπασε και τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να εντοπίζεται εντελώς αποσπασματικά ανασκαφικά. Στους ελληνιστικούς χρόνους κτίζονται διάφορα κτήρια, ορισμένα από τα οποία βάσει των ανασκαφικών δεδομένων χαρακτηρίζονται ως δημόσια. Ο χώρος της αγοράς, προς το τέλος της περιόδου αυτής, αποκτά την τελική μνημειακή μορφή του με το εκτεταμένο πλακόστρωτο.

Στους ρωμαϊκούς χρόνους συνεχίζεται η ανοικοδόμηση στην περιοχή με την κατασκευή ωδείου, στοάς, βαλανείου και συγκροτήματος λουτρών. Η χρήση του χώρου περιορίζεται κατά τους χριστιανικούς αιώνες, μετά τις αλλεπάλληλες βαρβαρικές επιδρομές, φτάνοντας έως τα τέλη του 5ου αι. μ.Χ.