Η περίοδος από την ίδρυση της Αχαϊκής Συμπολιτείας (281/280 π.Χ.) έως περίπου το 230 π.Χ. ήταν εποχή ευημερίας και πολιτικής σταθερότητας, γεγονός που ευνόησε τη πραγματοποίηση ενός μεγαλόπνοου οικοδομικού προγράμματος στην πόλη, ώστε να προσαρμοστεί στα νέα πολιτικά δεδομένα. Το πρόγραμμα αυτό περιλάμβανε και την ανέγερση του θεάτρου και των ναών γύρω του. Μεταγενέστερες επισκευές κατά το 2ο και τον 1ο αι. π.Χ. είναι περιορισμένης έκτασης και έχουν σχέση με την απορροή των ομβρίων υδάτων. Στο 3ο αι. μ.Χ. όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μαξιμίνος Θράκας (236-238 μ.Χ), ανάγεται η σημαντικότερη απόπειρα ανακατασκευής του μνημείου. Η ανακατασκευή αυτή ήταν μεγάλης κλίμακας και απέβλεπε στη μετατροπή του ελληνιστικού θεάτρου σε ρωμαϊκό. Σύντομα, ωστόσο, περίπου στα μέσα του 3ου αι. μ.Χ. οι οικοδομικές εργασίες διακόπηκαν ξαφνικά, με αποτέλεσμα να μη χρησιμοποιηθούν τα αρχιτεκτονικά μέλη, που βρέθηκαν στο χώρο του θεάτρου έτοιμα προς τοποθέτηση .Το θέατρο έκτοτε δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε για παραστάσεις αλλά ως χώρος συγκέντρωσης των πολιτών. Στα μεσαιωνικά χρόνια τη θέση της σκηνής κάλυπτε οικοδόμημα, ενώ χαμηλότερα ήταν χτισμένος αναλημματικός τοίχος.