Η Συία, ευρύχωρο και απάνεμο λιμάνι, επίνειο της Ελύρου, ήταν κτισμένη στη θέση του σημερινού χωριού Σούγια. Η λέξη Συία ετυμολογικά προέρχεται από το «συς» (χοίρος) και σήμαινε πόλη φημισμένη για την εκτροφή χοίρων.

Η Συία ήταν γνωστή στους συγγραφείς της ύστερης αρχαιότητας. Ο ανώνυμος συγγραφέας του περίπλου του Σταδιασμού (3ος αι. μ.Χ.) την αναφέρει ως μεγάλο λιμάνι με την ονομασία Συβά, και την τοποθετεί έξι στάδια δυτικά της Ποικιλασσού, στο ακρωτήριο της Τρυπητής. Ο Στέφανος Βυζάντιος την προσδιορίζει ως επίνειο της Ελύρου. Τα λείψανα της αρχαίας πόλης (τείχος, δημόσια κτήρια, κατοικίες, υδραγωγείο, εγκαταστάσεις αρχαίου μώλου) περιγράφονται και από περιηγητές του 19ου και 20ού αι.

Από τα έως σήμερα στοιχεία για την περιοχή, προκύπτει ότι η Συία ήταν μια μικρή επαρχιακή πόλη που δεν γνώρισε την αίγλη και τη φήμη της γειτονικής της Λισού. Το λιμάνι της όμως και η πλούσια ξυλεία της την έκαναν κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου και η ζωή της συνεχίστηκε και τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες

Η πόλη της εποχής αυτής φαίνεται ότι καταστράφηκε από τους Σαρακηνούς και η ιστορική πορεία της διακόπηκε. Ο σημερινός οικισμός είναι μεταπολεμικός, με λίγα δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.