Ο L. Heuzey, στα μέσα του 19ου αιώνα, είχε υποθέσει σχεδόν με ακρίβεια τη θέση των Λειβήθρων, η απόλυτη όμως ταύτιση έγινε το 1914 από έναν δεύτερο Γάλλο αρχαιολόγο, τον A. Plassart. «Η ακρόπολις αυτή», θα έλεγε αργότερα ο Έφορος Αρχαιοτήτων N. Κοτζιάς, «παρέχει πάντα τα τοπογραφικά στοιχεία τα υπό Παυσανίου και άλλων παρεχόμενα, ουδεμία δε γεννάται αμφιβολία ότι τα ερείπια ταύτα ανήκουσιν εις την υπό του Συός παρασυρθείσαν πόλιν, τα Λείβηθρα, το Ορφέως και Λειβηθρίδων (Μουσών) ένδοξον ενδιαίτημα». Επιγραφική ένδειξη της θέσης των Λειβήθρων αποτελεί ένα μολύβδινο σταθμίο από την περιοχή που παραδόθηκε στο Μουσείο του Δίου, με σύμβολο τσαμπί σταφύλι και την επιγραφή ΛΕΙ-ΒΗ, καθώς και επιγραφή των αρχών του 3ου αι. π.Χ. που βρέθηκε στην περιοχή της γειτονικής Καλλιπεύκης και αναφέρει τα «όρη των Λειβηθρίων».