Τα τρία οχυρωμένα κάστρα στους τρεις συνεχόμενους λόφους της χερσονήσου της Λυγιάς, στις εκβολές του Καλαμά, βόρεια του κόλπου της Ηγουμενίτσας, ταυτίστηκαν από τον καθηγητή Σ. Δάκαρη με την αναφερόμενη από το Θουκυδίδη κερκυραϊκή αποικία "Τορώνη", στην οποία κατέφυγαν οι εξόριστοι ολιγαρχικοί Κερκυραίοι κατά την πρώτη περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου.

Στην ταύτιση αυτή συνηγορούν τόσο η παρουσία οχυρώσεων στο σημείο σύνδεσης της χερσονήσου με την υπόλοιπη ακτή, όσο και η πρώιμη χρονολογηση των οχυρώσεων αυτών, που τεκμηριώνεται αφενός μεν από τη μορφή των ισοδομικών τειχών, αφετέρου δε από τα κινητά ευρήματα (κεραμική, ειδώλια και νομίσματα), που προήλθαν από τον περισσότερο ερευνημένο παρακείμενο αρχαιολογικό χώρο του Πύργου Ραγίου, ο οποίος ταυτίζεται με ένα καθαρά στρατιωτικού χαρακτήρα κάστρο, που φαίνεται ότι προστάτευε τον οικισμό της χερσονήσου από τη στεριά.

Κατά τη διάρκεια πιθανότατα της κλασικής και της ελληνιστικής περιόδου πραγματοποιείται επέκταση των τειχών προς τη θάλασσα με την κατασκευή δύο ακόμη κάστρων (Κάστρα Β και Γ), έτσι ώστε να είναι δυνατή η προστασία όλης της χερσονήσου

Η πόλη πιθανότατα καταστρέφεται μετά τις εκτεταμένες καταστροφές και δηώσεις που προκάλεσαν οι Ρωμαίοι στις πόλεις της Ηπείρου ύστερα από την ήττα του Περσέα στην Πύδνα. Ωστόσο, κάποιες επισκευές στα τείχη του Κάστρου Β πιστοποιούν την διατήρηση του οικισμού και μετά την κατάκτηση από τους Ρωμαίους.

Στην ίδια τη χερσόνησο έχουν διενεργηθεί μόνο πολύ μικρής έκτασης σωστικές ανασκαφικές έρευνες. Ωστόσο οι συστηματικές αποψιλώσεις των τελευταίων ετών αποκάλυψαν πλην της οχύρωσης και αρκετά θεμέλια κτιρίων στο εσωτερικό της.