Στο χώρο αυτό, κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού ή Πρωτοελλαδική, εγκαταστάθηκε το νεκροταφείο ενός παρακείμενου οικισμού, του οποίου όμως η θέση δεν έχει εντοπιστεί.

Το στρώμα αργιλικών ψαμμιτών και αργιλικής μάργας ή κιμηλιάς που υπάρχει στην περιοχή λαξεύεται εύκολα και προσφέρεται για την κατασκευή των τάφων.

Κατά την Ύστερη εποχή του Χαλκού, την Υστεροελλαδική ή μυκηναϊκή, ο χώρος χρησιμοποιείται και πάλι για τον ίδιο σκοπό. Δημιουργείται εδώ ένα εκτεταμένο νεκροταφείο μυκηναϊκών θαλαμοειδών τάφων με διάρκεια ζωής αιώνων, από τα τέλη της ΥΕΙΙΙΑ1 μέχρι την ύστερη ΥΕ ΙΙΙΓ περίοδο (1375-1050/30 π.Χ.).

Κατά την κατασκευή των μυκηναϊκών τάφων, πολλοί από τους πρωτοελλαδικούς καταστράφηκαν εν μέρει ή το σύνολό τους. Το ποσοστό των πρωτοελλαδικών τάφων που έχουν υποστεί επεμβάσεις κατά τη μυκηναϊκή εποχή υπολογίζεται στο 86% του συνόλου. Δυστυχώς στη σύγχρονη εποχή υπέστησαν ανυπολόγιστη βλάβη και οι μυκηναϊκοί τάφοι από την δραστηριότητα των αρχαιοκαπήλων. Για πρώτη φορά το 1961 είχε τυχαία βρεθεί και ερευνηθεί στο Καλαμάκι ένας θαλαμοειδής μυκηναϊκός τάφος. Όμως η σωστική ανασκαφική έρευνα του νεκροταφείου, η οποία βασικά έχει περιοριστεί στο ΝΑ τομέα και δεν έχει ολοκληρωθεί, έγινε κυρίως το 1994-95, όταν, μετά από καταγγελία, διαπιστώθηκε μεγάλης κλίμακας λαθρανασκαφή. Περισσότεροι από 50 τάφοι και μάλιστα οι καλύτερα διατηρημένοι έχουν υποστεί άγρια σύληση από τα αλλεπάλληλα κτυπήματα των αρχαιοκαπήλων τα οποία συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.