Το νεκροταφείο στη θέση Ροδιά (Μπουγά) της πρώην κοινότητας Καταρράκτη βρίσκεται σε απόσταση περίπου 30 χλμ. νοτιοανατολικά της Πάτρας και 6 χλμ. από χωριό του Καταρράκτη. Η τοποθεσία είναι δυσπρόσιτη και απομονωμένη, παρέχει, ωστόσο, εξαιρετική θέα προς την ημιορεινή και μέρος της πεδινής Δυμαίας χώρας, όπου έχουν εντοπιστεί μια σειρά αξιόλογων μυκηναϊκών εγκαταστάσεων.

Εδώ αποκαλύφθηκαν μετά από ανασκαφές του αρχαιολόγου Νικ. Ζαφειρόπουλου το 1956-1957 δύο θολωτοί τάφοι (Α και Β) με πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά ευρήματα. Οι τάφοι είναι χτισμένοι με πέτρες από τοπικό καστανό ασβεστόλιθο και αποτελούνται από ένα κοντό δρόμο (Τάφος Α : 2,9μ., Τάφος Β: 4μ.), με προσανατολισμό προς τα δυτικά και προς τα νοτιοανατολικά αντιστοίχως, ο οποίος μέσω ενός στομίου οδηγεί στον θάλαμο κάθε τάφου. Οι θάλαμοι είναι κυκλικοί και όχι ιδιαίτερα μεγάλοι (Τάφος Α: διάμετρος 3,9μ., Τάφος Β: διάμετρος 5,2μ,), αλλά η κατασκευή τους είναι πολύ επιμελημένη, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για «περιφερειακά» μνημεία. Οι τάφοι χρονολογήθηκαν από τον ανασκαφέα στην Υστεροελλαδική ΙΙΙ Β περίοδο (13ος αι. π.Χ.)

Στην περιοχή γύρω από τους τάφους ήρθαν στο φως μια σειρά μικρότερων κιβωτιόσχημων τάφων, πιθανότατα μεταγενέστερων από τους δύο θολωτούς.

Από τα ευρήματα ξεχωρίζει ένα χάλκινο εγχειρίδιο με ένθετη διακόσμηση από νίελο (κράμα χρυσού και αργύρου) και μία αργυρή κύλικα με διακόσμηση οκτώσχημων ασπίδων. Και τα δύο αντικείμενα θεωρούνται πρωιμότερα των τάφων, γεγονός που αποτελεί ένδειξη μιας προγενέστερης ισχυρής εγκατάστασης στην περιοχή.

Στην ευρύτερη περιοχή του Καταρράκτη έχουν έρθει στο φως και άλλες προϊστορικές εγκαταστάσεις (λείψανα σπιτιών κυρίως της Μεσοελλαδικής και μυκηναϊκής περιόδου, 15ος ? 12ος αι. π.Χ.), στις θέσεις Πυργάκι, Αντρεούσι, Δρακότρυπα, Αγ. Αθανάσιος, Αγ. Γεώργιος. Η πυκνή αυτή κατοίκηση στην περιοχή, σε συνδυασμό με την ύπαρξη των θολωτών τάφων, που ανήκαν ασφαλώς σε μια ισχυρή άρχουσα τάξη, φανερώνει την σημασία της για τους Μυκηναίους, τόσο ως κέντρο αγροτικής παραγωγής (κυρίως κτηνοτροφία), όσο και για τη δυνατότητα ελέγχου των οδών που - ακόμα και σήμερα - συνδέουν τα πεδινά παράλια με την ορεινή ενδοχώρα της Αχαΐας.