Η οχυρωμένη έκταση καταλαμβάνει την κορυφή υψώματος και έχει ρομβοειδή κάτοψη με προσανατολισμό Α-Δ. Η νότια και ανατολική πλευρά της οχύρωσης προστατεύεται από ισχυρό πολυγωνικό τείχος, συνολικού μήκους 250 μ., ενώ η βόρεια πλευρά είναι απόκρημνη και ατείχιστη. Το τείχος σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση, με το ύψος του να διατηρείται κατά τόπους έως και 3 μ.

Η πρόσβαση στο εσωτερικό του οχυρού γινόταν μέσω μίας κύριας πύλης στα βορειοανατολικά, που προστατεύεται από ισχυρό τετράγωνο πύργο. Μία μικρότερη πυλίδα στα νότια έβλεπε προς τη μικρή αμφιθεατρική κοιλάδα, που απλώνεται κάτω από το οχυρό και προστατευόταν από μία θλάση του τείχους. Εξωτερικά της πυλίδας διαμορφώνεται σύρριζα στο τείχος ανοδική ράμπα.

Το εσωτερικό της ακρόπολης διαμορφώνεται βαθμιδωτά με ισχυρούς αναλημματικούς τοίχους σε τρία επάλληλα άνδηρα. Στα κατώτερα από αυτά είναι ορατά λείψανα κτιρίων που πιθανόν εξυπηρετούσαν οικιστικούς ή αποθηκευτικούς σκοπούς. Το ανώτερο άνδηρο διαμορφώνεται στη βραχώδη και επίπεδη κορυφή του λόφου, όπου δε διακρίνονται οικοδομικά λείψανα. Ο ανοιχτός αυτός χώρος ίσως χρησιμοποιούταν ως παρατηρητήριο, καθώς έχει εξαιρετική εποπτεία της κοιλάδας του Κωκυτού.

Στο μέσον του χαμηλότερου υψομετρικά ανδήρου και σε απόσταση 10 μ. περίπου από την οχύρωση χτίστηκε κατά τους νεότερους χρόνους μικρό εξωκκλήσι, αφιερωμένο στον πολυούχο της περιοχής Άγιο Δονάτο. Για τον τοιχοβάτη της εκκλησίας έχουν χρησιμοποιηθεί μεγάλοι ασβεστόλιθοι, τετράγωνου και ορθογώνιου παραλληλόγραμμου σχήματος, καθώς και λίθοι από την ανωδομή αρχαίου κτιρίου με ανάγλυφη διακόσμηση τριγλύφων και μετοπών.

Κατά το έτος 2007 διανοίχθηκε από το Φινλανδικό Ινστιτούτο Αθηνών δοκιμαστική τομή στο εσωτερικό του ανατολικού πύργου της οχύρωσης, τα ευρήματα της οποίας πιστοποιούν την κατασκευή μίας πολυτελούς και εκτεταμένης ρωμαϊκής έπαυλης στο εσωτερικό της ελληνιστικής οχύρωσης μετά τη ρωμαϊκή καταστροφή του 167 π.Χ.