Το οχυρό είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στο φυσικό έδαφος, έχει ορθογώνια κάτοψη και είσοδο στο μέσο της νοτιοδυτικής πλευράς, όπου και καταλήγει το μονοπάτι που συνδέει το οχυρό με τον οικισμό της Κιάφας. Μία δεύτερη πύλη υπήρχε στη βορειοδυτική πλευρά της οχύρωσης. Τρεις πύργοι, δύο πολυγωνικοί και ένας ημικυκλικός, δημιουργούνται κατά μήκος της βόρειας πλευράς του οχυρού, ενώ κατά μήκος της νότιας υπάρχει σειρά από καμαροσκέπαστους χώρους που επικοινωνούν με ανεξάρτητες εισόδους με το υπόλοιπο εσωτερικό του κάστρου. Το κάστρο είχε ένα μόνο δραστικό μέτωπο προς την πλευρά των οικισμών, η άμυνα του οποίου στηρίζονταν κυρίως στην ισχύ των μικρών πυροβόλων που έφερε η πλευρά αυτή. Οι υπόλοιπες πλευρές του φαίνεται ότι προστατεύονταν από μία σειρά μικρότερα οχυρά που αναπτύσσονται στον ίδιο λόφο και την ίδια κορυφογραμμή.

Ο ελεύθερος χώρος εντός της οχύρωσης διαχωρίζεται με εγκάρσιους τοίχους σε τρία ανεξάρτητα τμήματα, εκ των οποίων στο κεντρικό φαίνεται ότι είχε χτιστεί το αναφερόμενο στις πηγές σεράι.

Το κάστρο αποτελούσε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των περιηγητών που επισκέφθηκαν την περίοδο αυτή το Σούλι. Το 1805, όπως μας πληροφορεί ο Leake, που επισκέφθηκε την Κιάφα μαζί με τον μηχανικό του έργου «κυρ Πέτρο από την Κορυτσά», το κάστρο ήταν μισοτελειωμένο και είχαν κτιστεί αποθήκες πυρομαχικών, στρατώνες, στέρνες και σπίτι για τον διοικητή. Λίγα χρόνια αργότερα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Pouqueville, το κάστρο θα έχει στον περίβολό του το σεράι, ένα τζαμί και καταλύματα για τη φρουρά. Σήμερα, από τις κατασκευές αυτές δε διασώζεται σχεδόν τίποτα στο εσωτερικό.

Το οχυρό ήταν σε χρήση μέχρι τα τέλη του 19ου αι. και εγκαταλείφθηκε οριστικά μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1912.

Βιβλιογραφία

Γ. Σμύρης, Το δίκτυο των οχυρώσεων στο Πασαλίκι των Ιωαννίνων (1788 ? 1822), Ιωάννινα 2004