Απαραίτητες για τα βασιλικά συμπόσια οι δύο μοναδικές στο είδος τους οινοχόες αποτελούν αληθινά κομψοτεχνήματα της αρχαίας τορευτικής. Ολόκληρο το σώμα των αγγείων σχηματίζεται από ένα αρκετά παχύ ενιαίο έλασμα διαμορφωμένο με σφυρηλάτηση και με τη βοήθεια τροχού. Οι χυτές λαβές, το μικρό πηνίο, αλλά και τα ανάγλυφα κεφάλια των Σιληνών έχουν δουλευτεί χωριστά και στη συνέχεια στερεώθηκαν με ασημοκόλληση.

Την έντονη καμπύλη του σώματοςμε τη φουσκωτή, σχεδόν σφαιρική κοιλιά και τον λεπτό λαιμό, που επιτρέπει τη χρονολόγηση του αγγείου προς τα μέσα του 4ου προχριστιανικού αιώνα, εξισορροπεί το πλατύ οριζόντιο χείλος με το κομψό ανάγλυφο περιχείλωμα, μια λεπτομέρεια με αξία διακοσμητική, αλλά συγχρόνως και λειτουργική, αφού σε αυτό εφαρμόζει η λαβή που 'προεκτείνοντας' με την καμπύλη της το χείλος, δίνει την εντύπωση ευστάθειας. Το διακοσμητικό και το λειτουργικό στοιχείο συνδυάζονται άριστα στην εξαιρετικά κομψή και μελετημένη λαβή, που, για να αγκαλιάσει το χείλος, ανοίγεται προς τα επάνω με ένα διπλό ζευγάρι ελίκων και τελειώνει προς τα κάτω με ένα μπουκέτο φύλλων και βλαστών, εφαρμόζοντας έτσι τέλεια στη μαλακή καμπύλη του ώμου και σχηματίζοντας συγχρόνως το τόξο, μέσα στο οποίο θα προσαρμοστεί το κεφάλι του Σιληνού. Περισσότερο διακοσμητικό παρά λειτουργικό μοιάζει να είναι το πηνίο στον ώμο της μιας λαβής, ανάμνηση παλαιότερων προτύπων, στα οποία, όπως φαίνεται, εδώ θα αναρτούσαν κάποιο καπάκι.

Αξίζει να προσέξει κανείς την ιδιαίτερη προσοχή, τη φροντίδα, την ακρίβεια αλλά και την επιδεξιότητα, με την οποία έχει σχεδιαστεί και αποδοθεί σε χαμηλό ανάγλυφο η πλούσια διακόσμηση της λαβής που δεν παύει ωστόσο να προσαρμόζεται και να υπηρετεί το σχήμα και τη λειτουργία του φέροντος. Όμως σίγουρα το σημείο στο οποίο γίνεται φανερή η εξαιρετική μορφοπλαστική ικανότητα του καλλιτέχνη είναι το γοητευτικό πρόσωπο του Σιληνού, στο οποίο βρίσκουμε κάτι από την ευγένεια της μορφής του Σωκράτη, όπως την περιγράφει ο Πλάτωνας στο περίφημο Συμπόσιό του,

Για αυτές τις πανομοιότυπες μορφές των Σιληνών ο Μανόλης Ανδρόνικος (Βεργίνα, 1984,153) γράφει:

«Δεν γνωρίζω άλλους Σιληνούς με τέτοια πυκνή και αξεδιάλυτη κράση του ζωικού και του ανθρώπινου στοιχείου. Η σωκρατική εσωτερικότητα και ο ζωικός αισθησιασμός, ο στοχαστικός άντρας και η μόλις συγκρατημένη επιθυμία της σαρκικής ακολασίας, σπάνια μιλούν τόσο καθαρά, όσο με τα μάτια και τα χείλη των δύο αυτών Σιληνών-φιλοσόφων. Είναι πρόδηλο πως οι μορφές αυτές έχουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στην κλασική παράδοση και δεν έχουν ταραχτεί από τα βίαια ρεύματα του νέου κόσμου που θα δημιουργήσει την καινούρια τέχνη, αυτήν που θα ονομαστεί Ελληνιστική.»