Ο ξυλότυπος εντυπωσιάζει με την κομψότητα και καλαισθησία με την οποία έχει αποδοθεί η μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σκαλίστηκε από τον Θεμιστοκλή Ιωαννίδη στη δεκαετία του 1940 περίπου και αποτελεί τμήμα ευρύτερης σύνθεσης από το εργαστήριο του τελευταίου στον Τύρναβο Αποδίδεται η κεφαλή και ο άνω κορμός με κίνηση προς τα αριστερά. Χρησιμοποιήθηκε για την εκτύπωση της πάντας (είδος υφαντού ή κεντήματος για τοίχο) του Μεγαλέξανδρου, αντικαθιστώντας παλαιότερη μορφή από χαρτί. Η λαϊκή ξυλογλυπτική περιλαμβάνει έργα που συνδέονται με οικιακά σκεύη (ξυλόγλυπτες επενδύσεις, έπιπλα, σκεύη), εκκλησιαστικά σκεύη (τέμπλα, άμβωνες, προσκυνητάρια, μανουάλια, αναλόγια, δεσποτικοί θρόνοι) ή επαγγελματικά εργαλεία (ακρόπρωρα πλοίων, γκλίτσες). Τα ξύλα που χρησιμοποιούνται είναι συνήθως καρυδιά, οξιά, ασπρόξυλο (λεύκα, σημύδα), κυπαρίσσι, μουριά, πυξάρι, κέδρος, αγριελιά. Η διακόσμηση είναι εγχάρακτη, ανάγλυφη ή ζωγραφιστή και συχνά υπάρχουν ένθετα στοιχεία από σεντέφι, φίλντισι, ή ασήμι. Ονομαστά κέντρα ξυλογλυπτικής υπήρχαν σε περιοχές της βορειοδυτικής Ελλάδας, στο Πήλιο, στη Σκύρο, στην Κρήτη.