’γαλμα του Αντίνοου, του αγαπημένου συντρόφου του αυτοκράτορα Αδριανού, που καταγόταν από τη Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Διατηρείται σε καλή κατάσταση, αν και λείπουν τα χέρια του από τους αγκώνες και κάτω. Ο Αντίνοος παριστάνεται σαν νέος με μακριά μαλλιά, που στο κεφάλι φέρει στεφάνι, από το οποίο σώζεται μόνο η ταινία, ενώ τα φύλλα θα ήταν από άλλο υλικό. Το έργο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της εξέλιξης του πορτραίτου. Η μελαγχολική ομορφιά, η κλίση της κεφαλής και η στίλβωση της επιδερμίδας του μαρμάρου ενσαρκώνουν το πνεύμα των αυτοκρατορικών χρόνων και την τάση της τέχνης για επάνοδο στα αρχαία ελληνικά πρότυπα. Το άγαλμα στήθηκε στο ιερό των Δελφών με απόφαση των αμφικτυόνων και του ιερέα Αριστότιμου και είναι ένα από τα ωραιότερα πορτραίτα του Αντίνοου. Ο νέος πνίγηκε στο Νείλο το 130 μ.Χ., και μετά το θάνατό του ο Αδριανός τον θεοποίησε, έστησε αγάλματα και προτομές του σε πόλεις και ιερά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και καθιέρωσε τελετές λατρείας και αγώνες προς τιμήν του.