Εντυπωσιακό έργο της ελληνιστικής περιόδου, που ξεχωρίζει για τη δύναμη της έκφρασης και την καλαισθησία του. Πρόκειται για κολοσσικού μεγέθους κεφαλή, που απεικονίζει το θεό Ήλιο, το θεό της Ρόδου. Η ταύτισή του γίνεται χάρη στις οπές, που διακρίνονται στα μαλλιά του και χρησίμευαν για την ένθεση των μεταλλικών ακτίνων. Η έντονη στροφή του κεφαλιού, το μισάνοιχτο στόμα, οι ανάγλυφοι πλόκαμοι και τα σαρκώδη χαρακτηριστικά το καθιστούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του ροδιακού μπαρόκ, που χρονολογείται στα μέσα του 2ου αι. π.Χ. Η εκφραστικότητα του προσώπου διακατέχεται από πάθος και ένταση. Ο θεός θα παριστανόταν γεμάτος ορμή και πάθος πάνω σε άρμα, στοιχείο που δικαιολογεί τα μαλλιά που ανεμίζουν. Ο τόρμος στην πίσω όψη της κεφαλής υποδηλώνει, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, τη συμπλήρωση του λίθου με κονίαμα, ενώ σύμφωνα με άλλους (Νeumann) δείχνει ότι το γλυπτό προέρχεται από κάποιο οικοδόμημα, πιθανώς από αέτωμα.