Το βασικό φωτιστικό μέσο χρησιμοποιούσαν των Ρωμαίων ήταν οι λύχνοι, τους οποίους συνέχισαν να χρησιμοποιούν και οι Βυζαντινοί. Το κύριο υλικό κατασκευής τους ήταν ο πηλός, ενώ χάλκινοι ή ασημένιοι κατασκευάζονταν έπειτα από παραγγελίες πλουσίων. Ο χάλκινος, μονόμυξος λύχνος της Συλλογής ΣΔΔ με σφαιρικό σώμα, κυλινδρική βάση και ειδική υποδοχή για τη στερέωσή του στο λυχνοστάτη ανήκει σε γνωστή κατηγορία λύχνων που χρονολογούνται στον 6ο - 7ο αι. μ.Χ. και προέρχονται από την ανατολική Μεσόγειο. Η λαβή του λύχνου διαμορφώνεται από κρίκο και σταυρό. Ο λύχνος διατηρεί ημισφαιρικό κάλυμμα με κομβίο. H αλυσίδα ανάρτησης υποδηλώνει τη διπλή χρήση του λύχνου ως επιτραπέζιου και ως κρεμαστού. Αντίστοιχα παραδείγματα χάλκινων λύχνων βρίσκονται στο Λούβρο και Βρετανικό Μουσείο.