Το ιερό, που είναι γνωστό ως νοτιοανατολικό κτήριο, βρίσκεται στη νοτιοανατολική γωνία της Άλτεως και ήταν αφιερωμένο πιθανότατα στη θεά Εστία. Αποτελούσε, επίσης, το ανατολικό όριο του ιερού, μαζί με τη στοά της Ηχούς, που κτίσθηκε αργότερα λίγο πιο βόρεια. Το κτήριο οικοδομήθηκε στο α΄ μισό του 5ου αι. π.Χ. και φαίνεται ότι λειτουργούσε μέχρι τον 1ο αι. π.Χ., οπότε άρχισαν να κτίζονται πάνω σε αυτό τα μεταγενέστερα οικοδομήματα. Τον 2ο αι. μ.Χ., όταν ο Παυσανίας επισκέφθηκε το ιερό του Δία, δεν ήταν πλέον ορατό, διότι στην ίδια θέση είχαν ήδη κτιστεί άλλα κτηριακά συγκροτήματα, όπως η λεγόμενη ''Οικία του Νέρωνα''.

Το οικοδόμημα δεν κτίσθηκε με ενιαίο αρχιτεκτονικό πρόγραμμα, αλλά σταδιακά. Αρχικά κατασκευάσθηκαν τα δύο γωνιακά δωμάτια και ο πίσω τοίχος με ένα αίθριο, διαστάσεων 23 x 29 μ. Από το κτίσμα αυτό διατηρούνται σήμερα μόνο ελάχιστα τμήματα των τοίχων. Λίγο αργότερα, στην αρχική κατασκευή προστέθηκαν τα δύο κεντρικά δωμάτια και στα δυτικά μία δωρική στοά, που περιέβαλλε στις τρεις πλευρές το παλαιότερο συγκρότημα. Είχε δεκαεννέα κίονες προς την πλευρά της Άλτεως, από οκτώ κίονες σε κάθε στενή πλευρά, και οικοδομήθηκε για να αποτελέσει την πρόσοψη του κτηρίου προς την Άλτι. Η προσθήκη αυτή έγινε πιθανότατα στις αρχές του 4ου αι. π.Χ., μετά τον ισχυρό σεισμό του 373 π.Χ. Το τελικό κτήριο είχε διαστάσεις 36,42 x 14,66 μ. Από το μνημείο προέρχονται αρχιτεκτονικά μέλη και τμήματα από την πήλινη σίμη, που έφερε ανθεμωτή διακόσμηση.

Το οικοδόμημα σήμερα δεν είναι ορατό λόγω των επεμβάσεων που έγιναν στο χώρο κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους.