Χαρακτηριστικό γλυπτό της τεχνοτροπίας της Γκαντάρα, η οποία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς αποδεικνύει τις επιδράσεις της ελληνικής τέχνης στην Ινδία και στην Κίνα τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Πρόκειται για προτομή του Βούδδα, που θεωρείται ως μία από τις πρώιμες απεικονίσεις του θεού. Ο Βούδδας απεικονίζεται με φωτοστέφανο, που περιβάλλεται από άκανθα ή πιθανότατα από τα κλαδιά του ινδικού δέντρου της σοφίας και η έκφραση του προσώπου του φανερώνει ότι βρίσκεται στην α-χρονική Νιρβάνα. Φέρει τα τρία χαρακτηριστικά της αγιότητας, δηλαδή την προεξοχή του κρανίου ή ushnisha σε σχήμα κορύβου, σύμβολο της ιερής γνώσης, την ιερή προεξοχή ανάμεσα στα φρύδια, τη urna, που στο γλυπτό δηλώνεται με απλή εγχάραξη, και τα επιμηκυσμένα αυτιά, κατάλοιπο της αριστοκρατικής καταγωγής του Βούδδα. Τα κυματιστά μαλλιά της μορφής, το γεμάτο πρόσωπο και οι πτυχώσεις του ενδύματος ακολουθούν ελληνιστικά πρότυπα, ενώ το πρόσωπο διακρίνουν ασιατικά χαρακτηριστικά, όπως η εξοφθαλμία και τα προεξέχοντα ζυγωματικά, καθώς και το λεπτό κουσανικό μουστάκι, γνωστό ήδη από τα κουσανικά γλυπτά του 1ου αι. π.Χ.