Ανάγλυφη εικόνα, που δεν σώζεται ολόκληρη και έχει συγκολληθεί από θραύσματα. Είναι κατασκευασμένη από ένα ενιαίο κομμάτι μαρμάρου και φέρει ανάγλυφο απλό πλαίσιο. Μέσα σε αυτό, παριστάνεται ανάγλυφη η μορφή της Παναγίας σε στάση δέησης, με υψωμένα τα δύο της χέρια. Η μορφή, που σώζεται από τους ώμους και κάτω, εικονίζεται όρθια, κατ' ενώπιον και στηρίζεται στο δεξί της πόδι, ενώ το αριστερό κάμπτεται ελεύθερα προς τα πίσω. Το ένδυμα που καλύπτει το σώμα της πέφτει μαλακά και ήρεμα προς τα κάτω, αφήνοντας να διαγράφεται ο όγκος του λεπτού κορμιού, με τρόπο εξαιρετικά σπάνιο για τη βυζαντινή γλυπτική. Ο μανδύας της, που πέφτει πίσω από το σώμα της, αποδίδεται σε χαμηλότερο ανάγλυφο, δίνοντας την αίσθηση του βάθους στην παράσταση. Το έργο ξεχωρίζει για τη λεπτή σχεδίαση και την ελεύθερη, φυσιοκρατική απόδοση της μορφής, που παραπέμπουν σε πρότυπα της αρχαίας τέχνης.