H αμφιπρόσωπη εικόνα με παράσταση της Σταύρωσης στην κύρια όψη και της Παναγίας Οδηγήτριας στην πίσω όψη προέρχεται από τον ναό του Αγίου Νικολάου στη Θεσσαλονίκη και χρονολογείται στον 14ο αιώνα.

Στην κύρια όψη εικονίζεται η Παναγία βρεφοκρατούσα στον εικονογραφικό τύπο της Οδηγήτριας. Η Θεοτόκος κρατεί με άνετη πλατιά κίνηση στο αριστερό χέρι το παιδί, ενώ με το δεξιό αγγίζει τρυφερά και συνάμα προστατευτικά το γόνατό του. Τυλιγμένη σε βαθυκόκκινο μαφόριο κάτω από το οποίο διακρίνεται σκούρο γαλανό φόρεμα με διπλό χρυσό σιρίτι στην παρυφή, στρέφει τα βαθυγάλανα μάτια της προς το θεατή. Ο μικρός Χριστός με πορτοκαλοκόκκινο χιτώνα και χρυσοΰφαντο ιμάτιο ευλογεί με τη δεξιά και κρατεί κλειστό ειλητάριο στην αριστερά. Στο ανώτερο τμήμα δύο άγγελοι σε προτομή, σε μικρότερη κλίμακα, τους παραστέκουν.Οι δύο μορφές με ευγενικά χαρακτηριστικά και διάχυτη θλίψη στην έκφραση μας παραπέμπουν στην κωνσταντινοπολίτικη τέχνη των αρχών του 14ου αιώνα.

Στην πίσω όψη απεικονίζεται η Σταύρωση, σύνθετη λιτή και ισορροπημένη, που περιορίζεται στα τρία κύρια πρόσωπα, τον Χριστό επάνω στο σταυρό, την Παναγία αριστερά και τον Ιωάννη δεξιά. Επάνω δύο άγγελοι συμμετέχουν με το θρήνο τους στο κορυφαίο γεγονός του Πάθους. Η Παναγία μορφή ραδινή και απόκοσμη, τυλιγμένη σφιχτά στο βαθυγάλανο μαφόριό της, εκφράζει με αξιοπρέπεια και ήθος το βουβό της θρήνο, ενώ ο αγαπημένος του Χριστού μαθητής, πιο ανθρώπινος, εικονίζεται με αποκαμωμένο από τη θλίψη σώμα. Χαμηλά στο βάθος, πίσω από το λόφο του Γολγοθά, και σε μονοχρωμία προβάλλουν τα κτήρια της Ιερουσαλήμ και ανάμεσα τους λεπτογραφημένα δέντρα και βράχοι.