Σπουδαίο δείγμα της ελληνιστικής ελεύθερης πλαστικής αποτελεί το άγνωστης προέλευσης ακέραιο άγαλμα, που ανήκει στον τύπο της «Μικρής Ηρακλειώτισσας». Ο τύπος αντιγράφει κάποιο πρωτότυπο γλυπτό, που χρονολογείται στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. και μάλλον ανήκε στον κύκλο των πραξιτελικών έργων. Το έργο αυτό αντιγράφηκε πολλές φορές, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, ώστε να αποδίδει κάθε φορά το πορτραίτο αυτής που είχε ζητήσει την κατασκευή του. Η γυναικεία μορφή παριστάνεται όρθια, φορεί χιτώνα που καλύπτει ακόμη και τα πόδια, και είναι περιτυλιγμένη σε ιμάτιο, το οποίο αφήνει να διαφανούν από κάτω οι κινήσεις των χεριών. Ο αγαλματικός αυτός τύπος χαρακτηρίζεται από ομάδες βίαιων κατακόρυφων και διαγωνίων πτυχώσεων, στοιχείο που προοιωνίζει το δρόμο, στον οποίο θα κινηθούν οι καλλιτεχνές της πρώιμης ελληνιστικής περιόδου. Το συγκεκριμένο άγαλμα φέρει τα χαρακτηριστικά της αναθέτιδος, ακολουθώντας, ωστόσο ιδεαλιστικά, κλασικά πρότυπα με το ήρεμο, βαθύ βλέμμα, τη λεία επιδερμίδα, το μικρό ευθύγραμμο στόμα και την κόμμωση, που μαζεύεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Οι συμβατικά και τραχιά αποδιδόμενες πτυχώσεις υποδηλώνουν επαρχιώτη καλλιτέχνη, χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες.