Σπουδαίος τραγικός ποιητής του 5ου αι. π.Χ. Λέγεται πως γεννήθηκε την ημέρα της ναυμαχίας της Σαλαμίνας (480 π.Χ.), ενώ ο Αισχύλος πήρε μέρος στη ναυμαχία ως μαχητής και ο Σοφοκλής ως χορευτής στη γιορτή της νίκης. Η πραγματική χρονολογία γέννησής του πρέπει να ήταν το 485/4 π.Χ. και τόπος γέννησής του η Σαλαμίνα.
Ο πατέρας του ονομαζόταν Μνήσαρχος και ήταν ευκατάστατος κτηματίας στον αττικό δήμο της Φυλής. Η μητέρα του, Κλειτώ, ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας. Παρόλα αυτά, οι γονείς του διακωμωδήθηκαν σε διάφορες κωμωδίες ως ζευγάρι λαχανοπώλισσας και μπακάλη.
Στη νεανική του ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και τη ζωγραφική. Γρήγορα όμως στράφηκε στη δραματική ποίηση. Σε ηλικία 18 ετών άρχισε να γράφει τα πρώτα του έργα.
Το 455 π.Χ. έλαβε για πρώτη φορά χορό για θεατρική παράσταση, όμως μόλις το 441 π.Χ. κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση σε δραματικούς αγώνες. Η καθυστερημένη επιτυχία του εξηγείται, μεταξύ άλλων, ασφαλώς και από το γεγονός ότι τα έργα του Ευριπίδη αποτελούσαν μάρτυρες των νέων πνευματικών ρευμάτων, που εκείνη την εποχή προκαλούσαν αναταραχή στην Αθήνα.
Ο ίδιος ο Ευριπίδης ονόμαζε τον εαυτό του μαθητή του Αναξαγόρα, των σοφιστών Πρόδικου και Πρωταγόρα και του φίλου του Σωκράτη. Διατηρούσε ακόμη φιλικές σχέσεις με τον Αλκιβιάδη. Το Επινίκιο μάλιστα για την Ολυμπιακή νίκη του Αλκιβιάδη το 416 π.Χ. φαίνεται πως ήταν του Ευριπίδη.
Για την υπόλοιπη ζωή του Ευριπίδη υπάρχουν λίγες πληροφορίες, γιατί δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα κοινά, σε αντίθεση με το σύγχρονό του Σοφοκλή. Το 408 π.Χ. εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε στην Πέλλα, στην αυλή του βασιλιά Αρχέλαου, όπου και πέθανε το 406 π.Χ.
Μετά το θάνατό του, η ιδιαίτερη πατρίδα του, η Αθήνα τον τίμησε με κενοτάφιο και με επίγραμμα, ενώ ο Σοφοκλής σε κάποια παράσταση θρήνησε το θάνατο του νεότερου Ευριπίδη, φορώντας πένθιμα ρούχα.
Ο Ευριπίδης έγραψε συνολικά 92 έργα από τα οποία σώθηκαν 17 τραγωδίες και ένα σατιρικό έργο ο ''Κύκλωψ''. Κέρδισε μόνο μία φορά σε δραματικούς αγώνες, ίσως επειδή δεν ήταν συμπαθής στους Αθηναίους. Με το έργο του ''Μήδεια'' κατετάγη τρίτος, δηλαδή τελευταίος, μετά το γιο του Αισχύλου Ευφόριο και το Σοφοκλή.
Από το σύνολο του έργου του σώζονται η ''Μήδεια'' (431 π.Χ.), ''Ιππόλυτος'' (428), ''Τρωάδες'' (415), ''Ελένη'' (412) , ''Ορέστης'' (408), '''Αλκηστις'', ''Ηρακλείδαι'', ''Ανδρομάχη'', ''Εκάβη'', ''Ηρακλής Μαινόμενος'', ''Ικέτιδες'', '''Ιων'', ''Ηλέκτρα'', ''Ιφιγένεια εν Ταύροις'', ''Φοίνισσαι'', ''Ιφιγένεια εν Αυλίδι'', ''Βάκχαι'' και ''Ρήσος''.
Το έργο του Ευριπίδη χαρακτηρίζεται από νέα θέματα, νέα μορφή με σύνθετη δράση, ελευθερία στο χειρισμό μυθολογικών θεμάτων και ένα εντυπωσιακό πλούτο μουσικών ιδεών. Ο Ευριπίδης δημιούργησε μια νέα μορφή θεάτρου, στο οποίο παίζουν αποφασιστικό ρόλο οι αντιπαραθέσεις της θέλησης των ανθρώπων με αυτή των θεών, παρά οι θεολογικοί και μυθολογικοί προβληματισμοί, όπως στους παλαιότερους τραγωδούς.
|
 |
|
