|
Θεότητα των αρχαίων Ελλήνων, προσωποποίηση του ηλιακού φωτός και της θερμότητας. Ήταν γιος του Τιτάνα Υπερίωνα, αδελφός της Σελήνης, θεάς του φεγγαριού, και της Ηούς, θεάς της αυγής. Κάθε ημέρα ανέβαινε στο άρμα του, που έσερναν τέσσερα πύρινα άλογα, εμφανιζόταν το πρωί από έναν κόλπο του Ωκεανού, ταξίδευε ακούραστα όλη την ημέρα και φώτιζε τη γη, και το βράδυ κρυβόταν και πάλι στον Ωκεανό ή κάτω από τη γη. Τα λαμπρά ανάκτορά του οι αρχαίοι μύθοι τοποθετούν σε διάφορες περιοχές, κυρίως στη Σικελία ή στη χώρα των Αιθιόπων. Ο θεός Ήλιος συνδέθηκε κυρίως με το νησί της Ρόδου και έγινε προστάτης του. Εκεί ερωτεύθηκε τη Νύμφη Ρόδο και γέννησε επτά γιους, τους Ηλιάδες (Όχιμος, Κέρκαφος, Μάκαρ, Ακτίς, Τενάγης, Τριόπας, Κάνδαλος), και μια κόρη την Ηλεκτρυώνη. Οι Ηλιάδες φιλονείκησαν μεταξύ τους, σκότωσαν τον Τενάγη και διασκορπίσθηκαν. Τη βασιλεία ανέλαβε ο Κέρκαφος, ο οποίος απέκτησε τρεις γιους, τον Λίνδο, τον Ιάλυσο και τον Κάμιρο, που χώρισαν το νησί σε τρία μέρη και βασίλεψαν σε αυτά. Στη Ρόδο βρισκόταν το σπουδαιότερο λατρευτικό κέντρο του Ήλιου, ενώ σε εκείνον ήταν αφιερωμένος και ο περίφημος Κολοσσός, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Προς τιμήν του Ήλιου θεσπίστηκαν τα περίφημα Αλιεία, εορτές με πανελλήνιο χαρακτήρα, που περιελάμβαναν αγώνες γυμνικούς και μουσικούς, κιθαρωδίες και αρματοδρομίες. Κέντρα λατρείας του υπήρχαν και στην Πελοπόννησο, όπου επίσης τελούνταν προς τιμήν του γιορτές.
|
 |
|
