|
Ρωμαίος αυτοκράτορας από κατά τα έτη 138 - 161 μ.Χ. Ο Αντωνίνος γεννήθηκε στο Λανούβιο της Ρώμης και καταγόταν από πλούσια οικογένεια αριστοκρατικής καταγωγής, που είχε πολλά κτήματα στη Νεμαυσό (σημερινή Nimes) της νότιας Γαλατίας. Οι γονείς του εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία, όπου απέκτησαν επίσης μεγάλη έγγεια περιουσία. Ο Αντωνίνος ακολούθησε την πολιτική και κατέλαβε πολλά αξιώματα, όπως πραίτωρ, ύπατος, ανώτερος δικαστής στην Καμπανία, διοικητής της Ασίας. Επίσης, υπήρξε μέλος του αυτοκρατορικού συμβουλίου του Αδριανού*, από τον οποίο υιοθετήθηκε. Όσο διάστημα ο Αδριανός έλειπε για λόγους υγείας εκτός Ρώμης ο Αντωνίνος ήταν αντικαταστάτης του. Όταν πέθανε ο Αδριανός* το 138 μ.Χ., ο Αντωνίνος ανακηρύχθηκε επίσημα αυτοκράτορας. Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του επικρατούσε ειρήνη και ευημερία στο ρωμαϊκό κράτος, το οποίο ταυτόχρονα ενίσχυσε την άμυνα του. Ο Αντωνίνος εδραίωσε μία καλή σχέση με τη σύγκλητο και έδωσε σημαντικά δικαιώματα στο αυτοκρατορικό συμβούλιο. Επίσης, αναδείχτηκε ιδιαίτερα άξιος και συνετός στη διαχείριση των οικονομικών του κράτους: πέτυχε την ανάπτυξη της οικονομίας χωρίς, ωστόσο να περιορίσει τις παροχές προς το λαό. Επίσης, έδειξε μεγάλη ευαισθησία προς την Καρία, τη Λυκία και τη Ρόδο, που είχαν πληγεί από σεισμούς, και τους έστειλε βοήθεια. Σε αντίθεση με τον φιλέλληνα προκάτοχό του Αδριανό*, ο Αντωνίνος δεν απομακρύνθηκε από τη Ρώμη και ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ανάπτυξή της. Αναβίωσε παλιές ρωμαϊκές λατρείες και γιόρτασε τα 900 χρόνια από την ίδρυση της Ρώμης (147 μ.Χ.). Μετά από πρότασή του, η σύγκλητος θεοποίησε τη σύζυγό του Φαυστίνα μετά το θάνατό της και ο ίδιος ίδρυσε προς τιμήν της φιλανθρωπικά ιδρύματα για άπορα κορίτσια ("Puelae Faustinianae"). Όσον αφορά το προσωνύμιο "Ευσεβής" (Pius), λέγεται ότι δόθηκε στον Αντωνίνο είτε επειδή κατόρθωσε να θεοποιήσει τον θετό πατέρα του Αδριανό, είτε επειδή ξεχώριζε για την ευσέβειά του προς τους θεούς και την ποιότητα της προσωπικότητάς του. Αμέσως μετά τον θάνατό του, η σύγκλητος τον θεοποίησε και όρισε μάλιστα ιερείς για τη λατρεία του.
|
 |
|
