|
Ανήκε στο δωδεκάθεο του Ολύμπου και ήταν η θεά του κυνηγιού και της σελήνης, προστάτιδα των βουνών και των δασών, αλλά και της αγνότητας και των τοκετών. Ήταν κόρη του Δία και της Λητούς και γεννήθηκε μαζί με το δίδυμο αδελφό της, Απόλλωνα, στο ιερό νησί της Δήλου, όπου είχε καταφύγει η Λητώ για να αποφύγει τη ζήλια και το θυμό της Ήρας. Από πολύ μικρή πήρε την άδεια του Δία για να παραμείνει ελεύθερη από τα δεσμά του γάμου και τιμωρούσε σκληρά όποιον προσέβαλλε την αγνότητά της. Είναι πιθανό ότι η λατρεία της προήλθε από τη Μικρά Ασία αλλά με την πάροδο του χρόνου κατάφερε να ταυτισθεί με την αρχαιότερη ελληνική θεά, την «Πότνια θηρών». Σύμφωνα με τη μυθολογία, περιδιάβαινε τα βουνά της Αρκαδίας και της Λακωνίας, έχοντας ως συνοδεία τις Νύμφες, μάλιστα σε αυτές τις περιοχές λατρευόταν ιδιαίτερα. Σημαντικά ιερά της υπήρχαν στη Σπάρτη (Άρτεμις Ορθία), στη Βραυρώνα, στο Μαρούσι και στην Αυλίδα, που συνδέεται με την παράδοση για τη θυσία της Ιφιγένειας από τον Αγαμέμνονα. Ο σπουδαιότερος ναός της, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, βρισκόταν στην Έφεσο της Μικράς Ασίας. Σύμβολά της ήταν η αρκούδα, το λιοντάρι, ο πάνθηρας, το ελάφι, ο λαγός, η ελιά, το στάχυ, τα λουλούδια. Στην αρχαία ελληνική τέχνη απεικονιζόταν ως πανέμορφη, κομψή νέα, συνήθως με κοντό χιτώνα, κρατώντας στο χέρι της το τρομερό τόξο και έχοντας κρεμασμένη στην πλάτη της τη φαρέτρα με τα φαρμακερά βέλη.
|
 |
|
